Hier is de beste nieuwe muziek volgens de Indiestyleredactie.
Girlpool ft. Dev Hynes – Picturesong
Girlpool klonk ooit als The Shaggs, maar dan wel met gevoel voor melodie. Die tijden lijken reeds lang vervlogen. Tegenwoordig heeft de band de scherpe tegendraadsheid ingeruild voor een sfeervol, dromerig geluid dat véél radiofoner klinkt. Laat dat de pret niet drukken. Deze samenwerking met Dev Hynes a.k.a. Blood Orange heeft genoeg fluwelen breekbaarheid en gitaaruitbarstingen in de aanbieding om de luisteraar in spanning te houden. (MD)
The Men – Rose to the top of the world
Croissantje, fruitsapje en de radio aan. ‘Little lies’ is het soort zondagochtendchillnummer waar wij van houden: sfeervol, relaxed maar toch verrassend. Een lijzige parlando leid je naar het betere slackergitaarwerk. Eat that TWOD! (MD)
Lazy Day – Weird cool
Mijn ogen waren bijna halverwege de driehonderdzestiggradenbeweging toen ‘Weird cool’ écht in gang schoot. Ze bleven daar ongelovig haperen terwijl Lazy Day een pareltje van een song uit haar mouw schudde. Het was geen zicht, maar wel grappig. Probeer het ook eens. (Jens)
Anna McClellan – Nail-biting song
Wow! Wie durft er in SHUFFLE- EN SKIPTIJDEN nog een nummer van langer dan acht minuten uitbrengen? Euh, echt veel mensen hé. The War On Drugs bijvoorbeeld. Ja oké, maar wie durft er in INSTAGRAMSTORYTIJDEN nog een clip maken die de allures van een kortfilm heeft in plaats van een gouden sterren schijtend, tuimelend en lachend kakske te animeren? Ook nog best veel mensen, al kijkt niemand er ooit naar. Anna McClellan doet het ook. Met haar ‘Nail-biting song’ pretendeert ze Nico te zijn, of Lou Reed of John Cale kan ook, of gewoon iemand uit de jaren 70 die vanuit een spannende gitaarband solo gaat, nummers op piano begint te schrijven en zich helemaal bevrijd voelt. Wow! Wie durft er in SNAPCHATTIJDEN nog zo’n lange tekst bij één nummer te schrijven? (Jens)
Let’s Eat Grandma – Hot Pink
‘Hot pink’ is een opmerkelijke stap voorwaarts voor Let’s Eat Grandma. Het Britse duo bracht twee jaar geleden met ‘I, gemini’ een fijne maar niet bijster interessante plaat uit. Deze nieuwe is echter van een heel ander kaliber. De meisjes laten het lofi geluid van hun debuut links liggen en gaan voor rechttoe rechtaan pop waarin ze komaf maken met genderstereotypen (“Why you trying to decide / If it’s a girl or if it’s a guy / If there’s a reason to define”). Tel daarbij nog de knetterende productie van SOPHIE in haar kenmerkende huisstijl en je hebt een bezwerende banger die even glad als agressief is. (Pascal)
Julia Holter – So humble the afternoon
Wie heeft er nood aan warme fleece in tijden van Julia Holter? Voor Adult Swims singles-reeks brengt de Amerikaanse artieste een nieuw liedje uit. ‘So humble the afternoon’ blinkt uit in een som van hypnotiserende gemoffelde pianoklanken, stijlvolle ambient en Holters etherische engelenstem. Hoewel er heel wat details in het nummer verscholen zitten, blijft het sterk overeind als een oase van rust. (Pascal)
Dis Fig – Excerpt from an atypical brain damage
Deze 13-minuten durende compositie uit de soundtrack van Tianzhuo Chen (zie de briljante clip van Aïsha Devi’s ‘Mazdâ’) zijn meest recente werk, is een heel bijzondere ervaring. Het moet een van de meest duistere dingen zijn die ik in lange tijd hoorde. De soundscape verkent via obscure samples en duistere ambient eerst genadeloos de limieten van de luisteraar, krijgt dan een soort poëtische maar gemuteerde melodie en gaat via een noisy stukje (inclusief kraaien!) over in staalharde electronica met een pompende finale die niet zou misstaan in een clubcontext. Voor liefhebbers voor alles wat ruikt naar Ben Frost, Roly Porter en PAN. (Thomas)
Oklou – Friendless
Vier jaar na haar debuut-ep staat Oklou eindelijk op het punt om een tweede werk op de wereld los te laten. ‘Friendless’ is de eerste single uit ‘The rite of May’, dat verschijnt op NUXXE en samenwerkingen met Sega Bodega, Bok Bok en Rodaidh McDonald zal bevatten. Het nummer is een groeier, zoals we die intussen van de Française gewoon zijn, waarop de sad girl-pop van haar beginjaren wordt aangevuld met de progressieve electronica van songs als ‘Haku’. Verder schakelt Marylou Mayniel hier feilloos tussen emotionele pop en kille ambient, waardoor zowel melodie als sfeerschepping volledig op punt staan. (Thomas)
Bad Gyal – Blink
De Catalaanse reggaeton-slash-dancehall-trash-rapper Bad Gyal, een van de artiesten waarvan we dit jaar veel verwachten, heeft in de vorm van ‘Blink’ haar eerste wapenfeit van 2018 afgeleverd. Andermaal geeft de samenwerking met een in-demand cutting-edge producer, Florentino hier, vonken. Smerig volgens de internetcode, maar toch ook sensueel in zijn instrumental, valt ‘Blink’ onder de categorie banger met een harde beat en opzwepende rap. (Thomas)
Lauren Auder – These broken limbs again into one body
Goed nieuws voor de vroege fans van Lauren Auder: het Franse wunderkind heeft zijn van SoundCloud verdwenen parel ‘These broken limbs again into one body’ nu als single uitgebracht. De zang van de 19-jarige singer-songwriter-producer hier is cool maar meeslepend – er is een ruig randje dat wat aan King Krule doet denken – terwijl de productie met een mysterieuze cool eenzelfde ontembare emotie moeilijk weet te verbergen. Na ‘The baptist’ is dit al de tweede ijzersterke single uit Auders debuut-ep, die volgende maand verschijnt bij True Panther.
Dedekind Cut – MMXIX
De recent door Kranky getekende producer Dedekind Cut vervolgt zijn eindeloze stroom aan nieuwe muziek met een successor voor ‘$uccessor’, het spraakmakende album waarmee hij twee jaar geleden ambient een fris gevoel gaf. ‘MMXIX’ gaat alvast diep in de details en is het soort single waarvoor de term “koptelefoonmuziek” uitgevonden. Doorheen helikoptergeluiden, didgeridoo (denk ik?) en vogelgezang biedt Fred Warmsley een warmbloedige trip, die onderweg nog even doet denken aan James Ferraro. (Thomas)
Yayoyanoh – Off road (feat. Organ Tapes)
Tot slot nemen we hier ook nog de nieuwe single van Yayoyanoh mee, die alweer de vierde verschijning van de underground rapcrooner in onze Plonsjes betekent. ‘Off road’, een samenwerking met de opkomende Londense producer Organ Tapes, maakt nog meer indruk dankzij deze nice guy zijn glibberige flow. Moeiteloos slingert hij zich door een avontuurlijke productie, die tegelijk een lieflijk (denk Palmistry) en een duister gelaat toont. (Thomas)