Naomi Hubert schrijft voor Indiestyle en zag afgelopen weekend eindelijk haar idolen Fleetwood Mac aan het werk op de wei van Werchter Boutique. Een memorabele avond, die helaas de dag erna ontsierd werd door een ronduit seksistische alinea in een verder behoorlijk bedenkelijk concertverslag. Je kan zo’n dingen weglachen of je schouders ophalen, maar misschien wordt het eens tijd dat redacties hun verantwoordelijkheid opnemen. (met bijdrage van Michelle Geerardyn)
We zijn ondertussen een paar dagen verder, maar iets moet me van het hart. Sinds zondag zit ik met aanwezige frustraties, in eerste plaats als muziekliefhebber, ook als fan van Fleetwood Mac en vooral als vrouw. Vreemd, want zondagochtend zat ik nog vol adrenaline na de toch wel indrukwekkende passage van bovengenoemde helden op Werchter Boutique. Waarom? Mijn mond viel open van verbazing bij het lezen van Serge Simonart zijn review op de website van De Morgen en Humo. Een oude bekende bij ons, inderdaad.
-What the actual fuck?- was de gedachte die naar boven kwam naarmate ik me verder door het respectloze artikel werkte. Een review zo compleet naast de kwestie, voorbijgaand aan de muziek. Het enige waar over geleuterd werd, waren de persoonlijke twisten doorheen de geschiedenis van de band als de objectivering van Stevie Nicks en Christine McVie, een degoutante alinea die me deed huiveren.
“Maar als je bereid was om te vergeten dat hier een geamputeerde supergroep met vijf huurlingen stond, was het een goed concert, en regenvrij. En ik stond op naar schatting zeven meter van Stevie Nicks die onder haar kleren naakt was – omstreeks 1976 zou ik, en een hele generatie verliefde puberjongens met mij, dat een heel opwindende gedachte hebben gevonden. Maar ook voor Stevie geldt helaas time waits for no one.”
EXCUSEER?
De manier waarop Simonart over Stevie Nicks praat, bezorgt me kippenvel. Leg me de relevantie van deze passage uit, alstublieft? Een muziekrecensie draait nog altijd om de muziek, om dan vrouwelijke artiesten te beledigen, dat is ronduit triestig. En oké, het mag zijn ‘gimmick’ of ‘stick’ zijn, ik snap niet dat mensen dit blijven accepteren van welke nonsense er uit die pen komt. Het is ronduit degoutant. Dit zijn niet de soort alinea’s die thuis horen in een krant, eerder in een tabloid. “Ze ziet er niet meer uit zoals vroeger”, stating the obvious lijkt me dat. Grondig onderzoek en observatiewerk was hier wel voor nodig, me dunkt. Bedankt om daarvoor op de vijfde rij in de Golden Circle te staan, jammer dat het nog net iets te ver was om onder de rok te gluren.
Wat me misschien nog het meest teleurstelt, is het feit dat dit artikel de eindredactie van De Morgen en Humo overleeft. Het eist misschien wat ballen, toch het kan geen kwaad om eens ‘neen’ te zeggen tegen gevestigde waarden, zeker als deze al wat over ‘tijd’ geraken en de content quasi prehistorisch is. Er lopen genoeg schrijvers rond die origineler en gevatter uit de hoek kunnen komen dan even wat makkelijk met seksisme rond te strooien. Redacties hebben hier nog altijd de eindverantwoordelijkheid en bijgevolg dus veel zeggenschap in. Gebruik die invloed en laat het schrijven over aan relevante mensen die kwaliteitsvolle content leveren.
Over de muziek dan. Akkoord: Fleetwood Mac speelt live niet meer zoals het ooit waarschijnlijk wel geweest is. Zelfs als ninetieskid (het was zaterdag de eerste keer dat ik de eer kreeg om Fleetwood & co aan het werk te zien), besefte ik dat ik een Fleetwood Mac zag dat op pensioenleeftijd is, alle leden van Fleetwood Mac zijn boven de 70, de laatste toevoegingen zijn begin de 60. Laat me dit van de eerste keer counteren door duidelijk te maken dat dit niet meer dan normaal is. Eerlijk? Ik zou ervoor tekenen als ik op dergelijke leeftijd nog een wereldtour kan volhouden. Stevie en Christine hun stem is niet meer even helder zoals vroeger, akkoord Serge, volledig akkoord. Waarom moet u dat zo oneerbiedig uitsmeren gedurende het volledige artikel. Inderdaad, er zijn backing vocals nodig om de hoge noten te halen, echter zet ouder worden zich nu eenmaal op de stembanden en sorry dan daarvoor, jammer genoeg kan niemand vechten tegen de tijd, wat Stevie benadrukte in een prachtig gezongen liveversie van ‘Landslide’ afgelopen zaterdag: “But time makes you bolder, even children get older and I’m gettin’ older, too.” Zij beseffen het maar al te goed en omarmen dit, echter was dit toch niet waar de avond rond draaide? Iedereen die vorig jaar zijn tickets kocht wist dat ze Fleetwood Mac niet gingen beleven op hun hoogtepunt, besef dat topalbum ‘Rumours’ al meedraait van 1977, ik zou mezelf graag eens willen zien op die leeftijd.
Oprecht kwaad werd ik toen ik las hoe respectloos Serge omging met Mick Fleetwood in zijn artikel, het voelde even alsof hij mijn grootvader persoonlijk had beledigd. Serge, u als eeuwenoude muziekrecensent en fan van de groep zou volgens mij het verhaal erachter moeten kennen en u zou moeten beseffen dat als er één reden is waarom zij vandaag de dag nog bestaan en touren dat dat is omdat Mick de lijm was tussen hen allen, de persoon die zorg droeg voor iedereen en dat hij de water was bij ieder zijn wijn. Opnieuw volledig akkoord dat het jammer is dat Lindsey Buckingham niet mee was op tour en hij is absoluut een meesterlijke muzikant, toch vraag ik me af of dat eindeloze gekreft zo nodig is? Ja, u mist Lindsey, we snappen het wel en u was niet alleen. Lindsey is uniek in stem en présence, het is echter niet zo dat we de eerste beste straatmuzikanten in ruil kregen. Zowel Neil Finn als Mike Campbell zijn fenomenale artiesten die hun uiterste best deden om alle fans een prachtige ervaring te bezorgen. Om erna nog eens volledig na de kwestie te beweren dat Buckingham de enige reden is waarom de band bekend is, vind ik volledig van de pot gerukt. Vergeet niet dat Christine McVie en Stevie Nicks wel degelijk frequent aan de basis lagen van nummers, de meeste catchy popnummers zijn zelfs uit de handen van Christine, ik zeg het maar even…
Het draaide zaterdag om sentiment, denk ik. Hoe een band mensen samenbrengt van alle generaties. Ik stond er te dansen met een man die ouder was dan mijn vader gewoon omdat hij het fantastisch vond dat de ‘jonge generatie’ muziek uit zijn jeugd kon appreciëren en omdat hij het zo ontroerend vond dat wij nu deze ervaring over leeftijdsgrenzen heen mogen beleven. Alle nummers werden door iedereen luidkeels meegebruld en iedereen op het podium werd hartelijk ontvangen. Serge had dit misschien wat meer mogen doen, in plaats van te huilen hoe het vroeger wel niet beter was en laten we dan aub zwijgen over die ene alinea.
Zelfs als superfan, hoefde ik geen artikel vol lof te lezen, muziek is nog altijd subjectief, echter vind ik de manier waarop u uw mening verdedigt niet iets waar u zomaar ‘carte blanche’ kan krijgen om uw gal uit te spuwen. Die review was een gemiste kans om een waardevol standpunt duidelijk te maken. Ik snap de frustraties omtrent eeuwenoude legendes die hun repertoire blijven uitbuiten, de manier waarop het gebeurde was uiterlijk jammer.