Dit artikel is waarschijnlijk een van de meest persoonlijke teksten die ik geschreven heb (op mijn autobiografie na). Muziek beluisteren en ontdekken is niet van in het begin een passie van me geweest. Toen het wel een rol in mijn leven begon te spelen kan de ontwikkeling van mijn voorkeureuren redelijk hak-op-de-tak springend lijken, maar voor mij is elke stap redelijk organisch gegroeid, misschien door een (toen) niet al te grote kennis van verschillende stijlen en genres.
Ik heb geprobeerd om zo chronologisch mogelijk de zeven albums die mij het meest beïnvloed hebben op te lijsten. Niet op basis van het jaar waarin ze uitkwamen, maar in volgorde waarin ik ze ontdekte. telkens heb ik een poging gedaan om mijn persoonlijk hoogtepunt erbij te plaatsen, hoewel ik het moeilijk vind om de volledige sfeer van een plaat te reduceren tot één nummer.
Boys Noize – Oi oi oi
De eerste maal dat ik Boys Noize hoorde was op een gebrande cd, zo rond een jaar of 13. De sound sloeg vlot aan en toen besefte ik voor het eerst dat de radio niet altijd bepaalde wat goede en slechte muziek was. Het duurde nog een tijdje voor ik die radio volledig verliet (met dank aan Select), maar ‘Oi oi oi’ kan ik met gerust hart het echte begin van mijn muzikale ontdekkingsreis noemen. Het elektronische pad werd niet meteen volledig ingezet, want eerst volgde nog een route die onder andere passeerde langs Nirvana, Eels, Foo Fighters en Arctic Monkeys.
Burial – Untrue
Zoals veel van mijn leeftijdsgenoten was de periode van de eerste keren uitgaan gekleurd door een soundtrack van dubstep. Weliswaar de Skrillex, Flux Pavilion en Doctor P-variant, maar toch geen Ultratophitjes. In een zoektocht naar de roots van het genre kwam ik terecht bij Burial. Eerst begreep ik niet dat dit ook dubstep was, maar gaandeweg haalde het origineel het van de mutatie. Ook op veel andere momenten heeft Burial met dit album mij door lastige periodes getrokken.
James Blake – James Blake
De periode waarin ik James Blake ontdekte ging gepaard met een fanatieke zoektocht naar gelijkaardige artiesten. Die verknipte en bewerkte stem op een prachtige instrumentatie ging met de paplepel binnen. Ik moest en zou meer van die stijl vinden. Langzaam maar zeker bracht dit me steeds verder van de geijkte paden, en ging er een nieuwe, spannende wereld voor me open. De gids van dienst was, en is nog steeds, het uitmuntende Last.fm. Het is ook de periode waarin ik stilaan merkte dat ik bijna nooit meer losse nummers luisterde, maar volledige albums. Nog steeds heb ik het moeilijk om een artiest op slechts één of twee nummers te beoordelen.
Tyler the Creator – Goblin
De eerste maal dat ik ‘Yonkers’ hoorde was volop in de buzz die heerste rond OFWGKTA. Het was een geluid dat ik nog nooit gehoord had. De opgestoken middelvinger naar alles en iedereen en de prachtige esthetiek van de albumcovers en videoclips zogen me meteen het Odd Future-universum binnen. Wat ik eerst niet echt wist te plaatsen bleek hiphop te zijn, waarna een volledig nieuwe kant van het muziekspectrum voor me openging. Een paar jaar later terugkijkend is ‘Goblin’ niet het beste album, maar het was perfect voor de zestienjarige puber die ik toen was.
Gil-scott Heron and Jamie xx – We’re new here
Onrechtstreeks is dit album verbonden met mijn eerste vinylplaat ooit. Geen idee waarom ik die dag in Gent was, maar het was toevallig ook Record Store Day. Nieuwsgierig stapte ik de Music Mania binnen, om vervolgens een prachtige minimalistische hoes te zien. Het ging om ‘Jamie xx edits’. Thuisgekomen werd ik meteen betoverd door de beats, die voordien eerder op de achtergrond bleven bij het beluisteren van The xx. De drang naar meer werd volledig vervuld door het remixalbum van Gil-Scott Herons ‘I’m new here’. De combinatie tussen de kenmerkende sound van Jamie xx en de rasperige stem van Gil-Scott Heron bleek een schot in de roos.
Kanye West – Yeezus
‘Yeezus’ sloeg in als een bom. Nooit had ik gedacht dat Kanye West de grenzen opnieuw kon verleggen na ‘808s & heartbreak’ en ‘My beautiful dark twisted fantasy’. Niets was minder waar. De voorbereiding voor het mondeling examen dat ik diezelfde dag had werd ondersteund door ‘Yeezus’ op infinite repeat. Hoewel ik al meer inspirerende teksten heb gehoord, klopte het plaatje volledig. De artwork, of het gebrek eraan, de beats, de gastproducers,… een mens zou bijna gaan geloven dat Kanye effectief een god is. De plaat zorgde ook voor de heerlijkste discussies over muziek. De tegenstanders hebben in mijn ogen ongelijk, ‘Yeezus’ dicht ik de status van een klassieker toe.
Madvillain – Madvillainy
Dan is er nog die andere hiphopclassic. Hoewel ik het oeuvre van MF DOOM relatief laat ontdekt heb, ben ik er wel in korte tijd door begeesterd. Van alle mogelijke projecten die de man met het masker heeft gemaakt vind ik ‘Madvillainy’ het voortreffelijkst. De combinatie van de beste mc ter wereld met Madlib, een van de beste producers, moet wel vonken geven. De tegendraadse structuur is ongeëvenaard. Ook de teksten tonen dat DOOM hier zijn beste prestatie neerzet. Mijn favoriete regel aller tijden is ook afkomstig vanop deze plaat: “spit so many verses my jaw twitches/one thing this party could use is more… booze.” Het geeft perfect weer hoe DOOM zoals een echte schurk zich niets van de regels aantrekt. Bij elke luisterbeurt valt er wel iets nieuws op, en dat is waarom ik zo hou van dit album.
Smaken en voorkeuren veranderen steeds, maar dit zijn de albums die het meest teweeg hebben gebracht in mijn leven. Er zijn er veel artiesten die evenwaardig, of zelfs beter werk hebben uitgebracht dan wat ik hier opgelijst heb, maar een impact zoals de zeven opgelijste albums hebben die niet gehad.