Het beste van Primavera Sound 2024 in 9 sleutelmomenten

Na een week lang te hebben rond getuft in de Spaanse kuststad, kunnen we alleen maar weer concluderen dat er geen énkel ander festival bestaat als Primavera Sound. Op de beste manier mogelijk. De organisatie vierde dit jaar hun twintigste verjaardag en pakte uit met een star studded affiche met bovenaan namen prijkend als Lana Del Rey, Pulp, SZA, The National en meer. Dit waren volgens ons dé hoogtepunten van het festival. Hadden we graag ook nog een vermelding willen geven: Amaarae, ATARASHII GAKKO!, Beth Gibbons, Brutus, Eartheater, EYE, Justice en SZA. Beelden genomen door Christian Bertrand, Clara Orozco, Èric Pàmies, Gisela Jané, Henry Radcliffe, Sergio Albert, Sharon López en Silvia Villar via Primavera Sound.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

 

Arca

De Venezolaanse avant-garde turned popster was helemaal in haar element op het festival. Ondanks haar roots, is ze echter al jarenlang woonachtig in Barcelona. Haar headline show bleek dus ook nog eens een thuismatch. Ook het publiek, ondanks het late uur, was en masse afgedropen voor de apegekke show van haar. Gierend en genietend van het moment in het rond schietend met een rookkanon, zong ze vol bravoure haar songs. ‘KLK’ vatte met een vat vol buskruit haar show aan.

Hier en daar knorde ze tragere latino ambient tracks in de mix zoals het al iets oudere ‘Desafío’ of ‘Miel’. Al waren het vooral staalharde experimentale perreo tracks als ‘Incendio’, ‘Rip the slit’, ‘Bruja’ of ‘El alma que te trajo’ die haar show vorm gaven. Deze show stond bovendien in schril contrast met die pre-corona waar ze bovenop zang ook nog eens de decks voor haar rekening nam. Hier niet. Arca stond front and center op het podium. Chaotisch, en heerlijk zichzelf maar met de gravitas van een popster. “I live for this shit bitch“, klonk het vol naar het einde van haar set toe. Wel, wij voor dit concert.

 

Charli XCX

Toen om kwart voor twaalf ‘s middags de notificaties van vele Charli-fans vast afgingen op Twitter/X, lag men waarschijnlijk nog te slapen. De Britse deelde namelijk mee in de namiddag een korte dj-set te doen met A.G. Cook en George Daniel. “1pm 💀 girl the festival finished past 6am yesterday 💀“, klonk het onder andere in de antwoorden daaronder. Diegenen die er wél bij waren, kregen alvast een voorsmaakje van haar fonkelnieuwe headline show gebouwd rond ‘brat’ – haar nieuwe album dat vrijdag uitkomt. “The best album of the year is coming out this friday“, klonk het na haar remix te hebben gebracht van Caroline Polacheks ‘Welcome to my island’ die nacht.

Charli XCX door Henry Radcliffe

Visueel had de show weinig om handen: Charli gebruikte gigantische gordijnen als backdrop. Eerst een groene met in het groot ‘brat’ op gespeld, nadien een blauwe waarin ze onder meer ‘Boys’ bracht. Ten slotte nog een witte met ‘PARTY’ op gedrukt. Deze viel op een vrij dramatische manier toen XCX vanachter het gordijn de eerste seconden ‘Vroom vroom’ inzette en de kolkende massa voor een zoveelste keer tuureluus maakte. Alsof het nog niet duidelijk genoeg was door het aantal bangers dat ze in haar setlist had gedraaid dat de mierzoete, inclusief geoefende choreo’s ten tijde van ‘Crash’ definitief verleden tijd zijn. ‘Speed drive’ van de Barbie soundtrack werd in de Easyfun remix gebracht, terwijl de suikerige ‘Track 10’ en ‘Unlock it’ toch best prima pasten in een setlist met belters als ‘b2b’, ‘Von dutch’ en ‘party 4 u’.

 

Duster

Is Duster opgeblazen op TikTok? Misschien, wie weet. De Amerikanen komen voor het eerst in een eeuwigheid de grote plas over voor een select aantal shows in Europa… Je zou je op de duur al dergelijke vragen beginnen stellen, toch? Afin, de band blies echter iedereen gemakkelijk van hun sokken. Men stond het meeste stil bij hun debuutalbum ‘Stratosphere’, al geerde daar waarschijnlijk weinigen om. Men klonk fantastisch luid en ondanks dat de decibelmeter waarschijnlijk ergens tegen het oranje aantikte, kon je de verschillende gitaarlijnen nog steeds piekfijn waarnemen. Hoogtepunt? Het met tranen bedekte ‘Constellations’. Kippenvel.

Duster door Gisela Jané

 

Jai Paul

Nog zo eentje waar muzieknerds als wij absoluut een ticket voor kochten: Jai Paul. De man doet voor het eerst sinds zijn carrière een tournee langs een select aantal festivals en concertzalen. Bij een aantal van die, kroop de pleinvrees en het introverte van de man, nog in de show. Op Primavera Sound was dat veel minder het geval. Toegegeven, bij aanvang was het zoeken naar de juiste temperatuur. Je staat niet elke dag voor zo’n 20.000 man natuurlijk. Toch bloeide Paul nummer na nummer open waarna het een echt feestje werd aan het Cupra-podium.

Jai Paul door Christian Bertrand

 

Lankum

Het Auditorium, links bij de in- en uitgang, blijkt nog steeds een uniek selling-point te zijn en onmiskenbaar verbonden te zijn met het festival. Ieder jaar mogen een handvol artiesten zich terug trekken in de prachtige zaal en in complete duisternis het beste van zichzelf geven. We zagen uitzonderlijke shows van William Basinski’s ‘The integration loops’ vertaald worden in orkestvorm, Charlemagne Palestine die voor het meest trippy pianoconcert zorgde en Chelsea Wolfe.

Lankum door Sergio Albert

De mooiste één-twee kwam er echter op zaterdag met eerst de onfeilbare Nala Sinephro en nadien de Ierse folkband Lankum. De Ieren presenteerden er voornamelijk songs uit hun laatste album ‘False lankum‘. Hoewel de band normaal bestaat uit een kwartet, werden ze hier vergezeld door een percussionist. Hilariteit troef, toen Ian Lynch hun man aan de PA bedankte en officieel doopte als hun onofficiële vijfde bandlid… Waarna, intussen voor een zaal die luidkeels in de lach schoot, Lynch zichzelf nog trachtte redden door drummer John Dermody als zesde lid te benoemen.

Live kwam de landschapachtige muziek van de band nog mooier naar voren. Opener ‘The wild rover’ brak de muren open wanneer rond een minuut of drie een kolossale drum inkickte tijdens het nummer. Kippenvel. ‘We wore the black seam’ liet dan weer op een bijzondere manier de symbiose van hun stemmen horen – een voorbode van een livealbum dat er aan komt. Het maar liefst acht minuten lang durende ‘Go dig my grave’ was het uitmuntende einde van hun show waarin ze – uiteraard – de draak stoken met de Britten en aandacht schonken voor de oorlog in Gaza.

 

Lana Del Rey

Iets meer dan twintig minuten kwam ze te laat het podium op. Je zou er je oogkassen voor kunnen laten uitrollen ware het niet dat miss Americana haar sterrenstatus wel compleet waar maakte. Ze is, met kop en schouders, dé act van deze editie en wist als enige headliner haar dag (moeiteloos zelfs) uit te verkopen. Toch liet ze kosten noch moeite gespaard om één van de meest spraakmakende shows van deze editie te brengen. Een theatraal uitziend kasteel, dansers, backing vocalists en een geslepen band vormden het kader voor een fantastische show.

Lana Del Rey door Sharon López

Del Rey fietste weliswaar voornamelijk doorheen tracks met een ouder velletje. Zo startte ze met ‘Without you’ en ‘West coast’. ‘Ride’ en ‘Born to die’ slopen al evenzeer vrij vroeg in haar set. Het was bij die laatste dat het publiek pas echt overstag ging. De nog wat onoplettende casuals sloten hun conversaties over ditjes en datjes af, en geraakten ook vanaf dat punt in trance met de weelderige songs van Del Rey. Voor ‘The grants’ liet Del Rey even de schijnwerpers op haar backing vocalists schijnen die een uitzonderlijke intro aan het lied verschaften en op luid applaus werden onthaald.

‘Norman fucking Rockwell’ passeerden uiteindelijk toch nog de revue, al was het jammer dat er niet méér van haar beste werk in haar show zat. ‘Video games’ was waarschijnlijk hét nummer waar veel millenials op zaten te wachten, hoewel het orgelpunt net daarna kwam. Del Rey memde wel even over de curfew en daardoor genoodzaakt was om een aantal nummers in te korten (m.n. de eerste twee songs). Maar dan moet ze maar op tijd komen… “You know, I’m gonna do a mashup. I’m gonna do Jimmy and close with ‘Young and beautiful’ all in one go“, declameerde ze nadien. Jimmy refereert naar het laatste deel van ‘A&W’ dat ze op een prachtige manier bracht. Kers op de taart was het verklapte ‘Young and beautiful’ dat bij het afdrijpen nog deed nazinderen.

 

PJ Harvey

“I’m so sorry you’re getting rained down on“, klonk Polly Jean empathisch. Het aspect van de miezerige regen die je langzaamaan wat deed verkleumen, zorgde waarschijnlijk nog voor een magischere show dan zonder. Uiteraard stond Harvey stil bij haar nieuwste plaat ‘I inside the old year dying’. Toch waren het vooral de iets oudere nummers die je binnenin toch warm deden voelen. Al vrij vroeg in haar show dropte ze met ‘The glorious land’ en ‘Let England shake’ de eerste keer meteen twee bommetjes van jewelste. Die laatste is intussen een onmiskenbaar indierock staple geworden.

PJ Harvey door Gisela Jané

Je voelde haar naarmate haar show vorderde ook steeds meer in haar sas voelen in het doorregende hoofdpodium. Eens zetelend in een houten stoeltjes, dan weer met gitaar om de arm. ’50 ft queenie’ stak de lont écht aan waarna ze het prachtige ‘Black hearted love’ bracht. Ze bracht een ode aan de pas gestorven Steve Albini, die ook bij de organisatie graag werd gezien en de quasi-huisband was van het festival. Hits als ‘Dress’, ‘Bring by the water’ hield ze wijselijk voor het slot, al was dat eigenlijk totaal niet nodig. Bezoekers waren dan al lang plat op de buik gaan liggen voor de enigmatische Harvey. Mensen die naar Best Kept Secret gaan zijn bij deze warm aanbevolen om PJ Harvey te gaan aanschouwen, ervaren, beleven.

 

Wiegedood

Op welk festival kun je bands als Wiegedood, Brutus, The Armed etc. überhaupt nog om een uur of twee, drie ‘s nachts zien? Het antwoord is waarschijnlijk Dour, maar alas. Het knappe aan Primavera Sound is dat je naast de popdiva’s, dj’s en bands uit allerhande kasten en schuiven ook dit kunt zien. In de beste setting mogelijk. De Belgische formatie was in bloedvorm en speelde keihard. Ze lieten geen spatje heel van het verder prima gevulde Steve Albini-podium.