Donderdag, vrijdag en zaterdag speelden een legioen bands, artiesten en koks op de dertigste editie van Pukkelpop. Klik hieronder door voor de volledige verslagen, we verzamelden hier alvast de vijftien meest memorabele momenten van de voorbije dagen.
Beste ‘Yeezus’-producer
Met Brodinski en Hudson Mohawke stonden er donderdag twee mannen op het festival die meewerkten aan Kanye West zijn laatste album ‘Yeezus’. Die eerste wist ons met zijn fletse, ongeïnspireerde combinatie tussen techno en hiphop al snel weer weg te jagen uit de Dance Hall. Dan bracht HudMo het er beter van af. Onze man rapporteerde: “In het echt en met de nodige decibels kwamen de verschillende elementen [uit ‘Lantern’] schijnbaar pas echt goed bij mekaar en zorgde het geheel voor een overweldigende synthstorm die zelfs een gigantische tent als de Boiler Room van voor tot achter had doen zinderen.”
Slechtste optreden
Eentje waar we niet lang over moeten nadenken. Hoewel de eerste avond wel meerdere tegenvallers kende, vormde het optreden van Ty Dolla $ign toch het ultieme dieptepunt. Playbacken, zingen, op een stuurloze segway rijden: wat de hiphopper slash r&b-zanger ook probeerde, het werkte allemaal niet. Helemaal erbarmelijk werd het toen de Amerikaan zijn microfoon eens aanzette om over de tape van ‘Don’t tell ‘em’ mee te zingen. Dan luisterden we liever gewoon naar het bandje.
Spannendste Belgen
Toegegeven: we lieten de Belgische bands vaak links liggen voor buitenlandse acts die iets minder vaak in ons land aan het werk te zien zijn. En toch kunnen we bijna met zekerheid zeggen dat de jongens van STUFF. de spannendste show in de categorie nationaal gaven. “De subtiele maar brutale en monsterachtige klanken, de bulldozerachtige tempoveranderingen en de bommetjes die ze met hun klakkebuis, excuseer elektronische saxofoon, witheet de dansvloer op vuurden” klonken extreem intrigerend. Tegelijk meeslepend en avontuurlijk.
Beste act voor 12 uur ‘s middags
Het was misschien verrassend dat Thomston niet zoals gelijkaardige acts Shura en Låpsley in de Castello geprogrammeerd werd, maar dat scheen donderdagvoormiddag een vrij logische keuze. De sound van de Nieuw-Zeelandse jongen en zijn band bleek immers al stevig genoeg om een Club aan te kunnen en bovendien hoorde zijn popmuziek eerder thuis op een groot en licht podium dan in de intieme setting van de experimentele stage. Het zou ons verbazen als deze sterke performer binnenkort niet de hitlijsten bestormt met slimme, eigentijdse en smakelijke nummers.
Hoogtepunt van de eerste dag
Strand of Oaks! “Het is de mix van een American dream-verhaal (het grootse) en rauw sentiment (het intieme) die Strand of Oaks zo aantrekkelijk maakt. Op de bühne is die combinatie overal merkbaar, vooral ook in de melige bindteksten van de zanger die refereren naar de moeite die het gekost heeft om dit punt in zijn carrière te bereiken. Die twee elementen komen ondanks een ogenschijnlijke spanning niet met elkaar in conflict: elke vraag naar authenticiteit wordt de kop in gedrukt wanneer Timothy uit zijn lichaam een oerschreeuw weet te persen. Meer nog, ze versterken elkaar. Wanneer de intensiteit van de emoties halfweg even zakt, spreekt het gitaargeweld minder aan; daarnaast is het net genieten geblazen wanneer een ingetogener nummer een gechargeerde renditie krijgt.” Meer hebben we daar niet over te zeggen. (Eigenlijk wel, check de volledige review hier.)
Lees het volledige verslag van de eerste dag hier.
Beste optreden waar we nog geen verslag over schreven
De piano waarachter Trixie Whitley vroeger schuilde, verdween op Pukkelpop volledig uit het gezichtsveld. Met een gitaar in de aanslag en een all American band achter haar, vulde de kersverse mama van Phoenix de Club tot ver erbuiten. Terecht, want het zat helemaal goed. Tijdens ‘Breathe you in my dreams’ dook de muzikante zelfs het publiek in voor een rondje crowdsurfen.
Beste chagrijnige optreden
Heupwiegend mikte Father John Misty er als bindtekst “Since this is the last show ever we play at Pukkelpop, we’ll try and make it a good one for you” uit. Blijkbaar had hij geen eetbonnetjes ontvangen. Een beetje chagrijnig en met een rommelende maag zette de zanger dan maar zijn veroveringsparcours verder. Waar J. Tillman eindigde en het figuur Father Joh Misty begon, bleef onbekend.
Beste popprinses zonder kapsones
“We hebben maar zelden zo veel liefde uit het publiek voelen komen en Ellie werd er zelfs een beetje geëmotioneerd van. Een beetje verbouwereerd keek ze haar vier muzikanten achter zich aan wanneer tussen de nummers om meer gescandeerd werd. Dat nam niet weg dat de set vol ingestudeerde momentjes zat: een omgesnoerde gitaar in ‘Burn’, een obligate bindtekst of een dansinteractie met een van de muzikanten. Maar hoort dat net niet bij de perfecte popshow?”
Beste slackerpopprinses
Courtney Barnett en haar twee Courtney Barnetts losten vlotjes de verwachtingen in. Muzikaal gezien stelt de voorspelbare indie-slackerpop van de Australische misschien niet zo heel veel voor. Ze onderscheidt zich vooral door haar spitsvondige, intelligente en vaak grappige teksten.
Beste eten
De beste maaltijden vond je verstopt achter de Shelter in Food Wood. Pukkelpop kon niet achterblijven op de foodtruckhype en installeerde het lekkere eten lekker ver weg van alle podia. Wij vonden er gelukkig wel onze weg naartoe en ontdekten dat je niet eens meer bonnetjes moest neertellen voor deze kleine voedselwondertjes dan voor een mottige frietkraamhamburger.
Lees het volledige verslag van de tweede dag hier.
Beste selfie
Shamir veroverde niet alleen op het podium harten, ook in de zaal zelf verspreidde hij zijn gezellige warmte. Op het einde van het laatste nummer dook hij over de omheining om even wat stevige free hugs uit te delen. Ook selfies bleken geen probleem voor de man, die daarnaast vooral verbaasde met zijn frivole contratenor.
Beste sweatband
Dat musiceren hard werk kan zijn, bewees Stefanie Mannaerts van BRUTUS. Haar drumroffels kwamen nooit minder fel over dan maniakaal en dus zal die witte haarband geen overbodige luxe zijn geweest.
Beste lege doos
Soms is het makkelijk om een zaal te overdonderen en ze pas vijf minuten na de laatste noot het gevoel te geven dat er eigenlijk niets achter die imposante façade zat. Howling lijkt met de prijs van beste lege doos te gaan lopen, want op dit moment herinnert ondergetekende zich niets anders meer dan een oneindige dreun elektronica en wat overdreven dramatisch getik op percussie-instrumenten.
Beste plastic gitaar
Voor één keer waren het niet de kleine plastic gitaartjes die op de wei uitgedeeld werden, want Charli XCX had haar heel eigen exemplaar meegebracht. Die bleek verschillende maten te groot, en ergens vermoeden wij dat het ergens een ironische knipoog was naar het feit dat er voor geen meter zelf gitaar werd gespeeld op het podium. Charli pakte verder de Dance Hall in met twintig keer hetzelfde nummer. Faut le faire.
Beste drummer
Twee drummers dingen mee naar de prijs van beste stokjestovenaar, en wij hopen dat we er tegen het einde van deze paragraaf zelf uit zijn, want op dit moment zijn we nog niet helemaal zeker. De eerste is Ian Chang, percussionist van Son Lux, die perfect zijn toms combineerde met elektronische pads. Bovendien kwam hij over als een regelrechte machine, een computer met de beste artificiële intelligentie die met een miljoen korte stroomstoten zijn twee kompanen van richting voorzag. De tweede is Mike Wallace die tijdens het concert van zijn postpunkband Viet Cong tot tweemaal toe de show stal: eerst door het publiek te overmeesteren met een repetitieve drumsolo van vijf minuten, daarna door zijn groep mee te nemen in een oneindige outro waarin hij zijn drums haast kapotsloeg. Euhm, Chang dan maar!
Lees het volledige verslag van de derde dag hier.