(Banner door Louis Van Keymeulen)
Midden vorige maand werd het met de grote trom aangekondigd: niemand minder dan Crazy Frog zou een comeback maken. Mocht ik de kikker zelf niet volgen op Twitter, dan had ik het wel geweten dankzij alle mensen die me privéberichten stuurden om het grote nieuws te delen. Iedereen ging ervan uit dat ik hyped zou zijn, en ik kan heel goed begrijpen waarom. In werkelijkheid maakte de aankondiging me echter enorm zenuwachtig, en ik hield mijn hart al vast.
Begrijp me niet verkeerd: ik vind Crazy Frog oprecht hilarisch. ‘Axel F’ is een van mijn favoriete nummers om tijdens home parties op te leggen en het publiek te verdelen in de ene helft die het fantastisch vindt, en een andere helft die van het moment gebruik maakt om een nieuw drankje te halen of een sigaret te gaan roken.
Meer dan dat is Crazy Frog voor mij een geweldige reliek van een raar verleden. Midden jaren 2000, toen het internet nog niet zo alomtegenwoordig was en bizarre hitjes als die van Crazy Frog nog een rariteit waren. Crazy Frog was de meest low effort muziek die je je kon inbeelden. Hij deed niets anders dan bestaande nummers nemen, er ‘ring ding ding’ over zeggen en eventueel een platte beat toevoegen. Het waren shitposts voordat internetmemes een ding waren.
Het is niet voor niets dat uitgerekend Crazy Frog door Generatie Z opgepikt is als artiest om een renaissance te laten beleven. Hyperpoppers als Food House sampelden de bloedirritante maar oh zo herkenbare geluidjes in hun nummers. Amper twee weken geleden beleefde ik nog mijn eerste moshpit in anderhalf jaar op ‘Axel F’ omdat zoomericoon Joost de track draaide tijdens zijn show in de AB.
En toch ben ik allesbehalve blij met de terugkeer van mijn favoriete amfibie met de single ‘Tricky’.
Om te beginnen verwoest deze comeback Crazy Frogs status als tijdcapsule naar de rare jaren 2000. Plots wordt hij naar het hedendaagse tijdperk gekatapulteerd, en dat verpest de magie simpelweg. Het is zoals al die reboots van de series die je in je kindertijd verslond: hoe vaak hebben die je niét teleurgesteld? Al te vaak zijn het gewoon snelle cash grabs die willen kapitaliseren op de nostalgische gevoelens van een generatie. (Ja, ik ben nostalgisch naar de hoogdagen van Crazy Frog.)
Vol afgrijzen hield ik de afgelopen maand het officiële Twitteraccount van Crazy Frog in de gaten. Met lede ogen zag ik toe hoe hij op allerlei berichten reageerde met geforceerde, ongrappige referenties naar hedendaagse internetcultuur. Het was duidelijk dat de personen achter Crazy Frog krampachtig probeerden om hem weer relevant te maken, en daarbij de organische hilariteit van de oude Crazy Frog verwoestten.
Dan heb ik het weliswaar over de organische hilariteit van ‘Axel F’ in 2021. Destijds zat er uiteraard ook een enorme kapitalistische machine achter het succes, maar het overleven van Crazy Frog als meme oversteeg die commercialiteit 15 jaar later. Met deze comeback is die echter helemaal terug.
Nog erger is echter dat de comeback van Crazy Frog me eraan herinnert dat alles eindig is. In 2005 was Crazy Frog een waanzinnig fenomeen, een artiest waar kinderen naar luisterden en die het bloed onder de nagels van hun ouders haalde. In tijden van TikTok, nihilistische internetcultuur en 100 Gecs is hij zelfs niet meer irritant. Wanneer je in 2021 een kikker ‘ring ding ding’ laat zeggen op een slappe beat, kijkt daar niemand nog van op. In de hedendaagse tijd is de kikker simpelweg niet zo gek meer.
Crazy Frog is ingehaald door de tijd, en ik haat de mensen achter deze comeback om me koelbloedig met de neus op de feiten te drukken. Als jullie me willen excuseren, ga ik nu even ‘Axel F’ op het hoogste volume blazen en mijmeren over hoe alles vroeger beter was.