Op het einde van de maand kijken we al eens graag terug naar de releases van de voorbije weken. Op basis van de quotering die onze recensenten gaven, stellen we dan een overzicht op van de beste albums. Hoewel er in januari nog niet al te veel materiaal verscheen, startte het jaar wel met een heleboel sterke platen.
Björk – Vulnicura
De IJslandse ster keerde terug met haar beste album in jaren, een door Acra ge-co-producete heartbreak-plaat die door onze recensent beloond werd met de bijna hoogste score en volgende woorden: “Wat Björk presteert op ‘Vulnicura’ is van een schoonheid die zich als een waterlelie openvouwt, enkel ‘s nachts voor wie aandachtig is en geduldig wacht.” Check de review, download vooral niet de leak en rol mee in de cyclus die de eigenzinnige muzikante op één van haar meest persoonlijke langspelers aan de wereld schonk.
Kassett – Platinum
Kassetts ‘Platinum’ bevestigde al het goede dat we over hem schreven in onze Belgische variant op de Sound of 2015-poll. “Voor de behapbaarheid zou het beter zijn om te focussen op enkele invloeden in plaats van de vele nu, maar dat zou de diversiteit aan stijlen die op ‘Platinum’ moeiteloos tentoongesteld worden onrecht aandoen”, concludeerde onze man. Een ruwe diamant dus, gelukkig maar.
Viet Cong – Viet Cong
Na hun sterke show in de Ancienne Belgique en twee straffe singles kon je wel verwachten dat Viet Cong met hun debuutalbum zou scoren. “Het debuut van Viet Cong klinkt onberekenbaar en grillig waar het moet, toegankelijk en aaibaar als het kan”, “Viet Cong verliest nooit de controle, al gaat de band regelmatig verschillende richtingen tegelijk uit”; dat was wat onze recensent ervan dacht. Al meent hij ook dat we het beste van de groep nog niet gehoord hebben.
Sleater-Kinney – No cities to love Sleater-Kinney is terug, en hoe! De riot grrls zijn volgens onze (pm) een heleboel skills nog niet kwijtgespeeld. “Anno 2015 bewijst ‘No cities to love’ dat Tucker en Brownstein het songschrijven nog steeds niet verleerd zijn, dat ze van bezadiging allerminst last hebben, en dat ze nog altijd niet van de klank van een basgitaar houden en liever alles met enkel drums en gitaren oplossen.” “Sleater-Kinney is met andere woorden helemaal terug waar het moet zijn”, en dat is op 21 maart in TRIX.
The Decemberists – What a terrible world, what a beautiful world
Bij de lange titel ‘What a terrible world, what a beautiful world’ hoort een album dat ook lange tijd nodig heeft om te bezinken. Wie de laatste worp van The Decemberists die kans geeft, hoort wel het beste dat de band sinds lang gefabriceerd heeft. De langspeler is geen blinkende diamant, maar een intrigerende robijn. Zo besloot onze criticus.
Panda Bear – Panda Bear meets The Grim Reaper
“Veelzijdigheid is in nogal wat gevallen een tweesnijdend zwaard dat de artiest de das omdoet wanneer die zich verliest in geëxperimenteer om het experiment. Het is een val die Panda Bear met verve vermijdt en ons luistergenot wordt bij elke beluistering gevoed door nieuwe details waardoor we nog een hele poos hongerig blijven.” En als dat je nog niet volledig overtuigt, vind je hier onze volledige review.
Pond – Man it feels like space again
Net zoals Tame Impala zoekt halfbroertje Pond tegenwoordig ergens anders inspiratie: “de gitaren die zo nadrukkelijk aanwezig waren op de vorige albums worden naar de achtergrond geschoven.” Dat zorgt ervoor dat ‘Man it feels like space again’ erg trippy klinkt en er op de plaat vooral vooruit gekeken wordt. “Nu we horen hoe ze in de toekomst kunnen klinken staan we zeker niet weigerachtig tegen hun hedendaagse space odyssey.” Een aanrader, vinden wij.
Natalie Prass – Natalie Prass
We begonnen dit overzicht met een break-upplaat en we eindigen op dezelfde manier. Natalie Prass’ self-titled eersteling klinkt evenwel geheel anders dan ‘Vulnicura’; “pijnlijke inhoud wordt met dank aan een rijke, warme instrumentatie echter zelden weerspiegeld in de muziek. Alsof de singer-songwriter haar hart uitstort, maar tegelijkertijd een stevige, deugddoende knuffel krijgt van de begeleidende muzikanten.”