Zoot Woman bestaat uit de broertjes Blake en Stuart Price aangevuld met bassist Jasmin O’Meara. De groep is bij het grote publiek niet heel bekend. Niet geheel onlogisch, want dit is nog maar hun derde CD in 10 jaar. Ze hebben in het verleden wel al een aantal sterke singles (Grey Day, Living in a Magazine) afgeleverd. Stuart Price mag dan wel weer pronken met bekendheid onder een van zijn vele pseudoniemen (Les Rythmes Digitales en Jacques Lu Cont) of als producer bij Madonna en remixer van menig hippe band.
De titel van het nieuwe album verwijst duidelijk naar het verleden. De vraag is welk verleden. Bij de eerste beluistering lijkt dat zonder twijfel synthpop uit de eighties te zijn. Want net als bij hun vorige platen zijn verwijzingen naar Human League, Yazoo, Duran Duran en consoorten zeker niet uit de lucht gegrepen. Vanaf de tweede beluistering beginnen de teksten echter beter door te dringen en dan blijkt er onder dat poppy geluid een toch een zekere tristesse schuil te gaan. Praktisch alle liedjes op ‘Things are what they used to be’ blijken over onbereikbare of gebroken liefdes te gaan. En zelfs als de song over lust gaat (Lust Forever en Take You Higher) dan nog zit er de nodige dosis eenzaamheid in vervat. Het verleden is blijkbaar nog niet helemaal verwerkt.
Zoot Woman weet hoe ze een feilloze popplaat moeten producen. Daardoor klinkt ook ‘Things are what they used to be’ nog steeds wat te gepolijst aan de oppervlakte. Maar gelukkig is Zoot Woman geëvolueerd en zitten er meerdere lagen in de songs. Die zorgen ervoor dat de liedjes interessanter worden na meerdere luisterbeurten. In vergelijking met hun vorige platen komt de groep nu steviger uit de hoek. De noisy synth en zanglijn van de titelsong deed ons zelfs even denken aan NIN.
We zijn niet echt een grote fan van eighties copycats, maar Zoot Woman overstijgt de middelmaat zeer zeker. Ze leveren hier een sterk plaatje dat de moeite waard is.