Schotland, zeg je? Dan halen wij de vergane glorie van Highland games, geruite kilts en een doedelzak of twee met plezier voor je op. For auld lang syne, you know. Maar laten we ook meegaan met onze tijd en het succesverhaal van Young Fathers even voor je recapituleren. Na een tour in 2014 waarbij het drietal zo’n honderdveertig keer de bühne op klauterde en een Mercury Music Prize voor hun debuut ‘Dead’ in ontvangst mocht nemen, zijn ze gearriveerd bij een tweede plaat en hoogstwaarschijnlijk een even royale live tour de force.
De naam Young Fathers brengt ode aan de vorige generatie – elk part van het trio heet zoals de voorganger op de bloedlijn. Zo éénduidig ze zijn in naam, zo ondefinieerbaar lijkt het genre waar deze heren zich meesters in wanen. Alternatieve hiphop met een hoek af? De golvende entr’actes en pompende beats die zo nu en dan de industrieel gemuteerde wolken doorsnijden maken de finale in-hokjes-plaatsing onmogelijk. Niet dat we daarom zullen gaan huilen.
‘White men are black men too’ is de tweede compilatie van songs die Young Fathers de wereld in sturen. Het emotionele gewicht dat zich doorheen de teksten veruiterlijkt is van danig grotere capaciteit dan het vorige werk. Het louter muzikale is dan weer meer lo-fi dan ooit tevoren – we denken maar aan de puur vocale gospelsecties. Voor zover dat uiteraard mogelijk is met de bezetting waarmee de drie patriarchen zich omringen. Xylofoon en frugale drummachines begeleiden de sensitieve woordenratelingen. Nu en dan wat vlak wel, maar daar breit een gitaarsolo tussendoor wel een macaber randje aan. Aan vaart wordt nauwelijks ingeboet. En als we de impasse dan toch een naam moeten geven, dan lijkt ‘Dare me’ het minst hevige item op de kaart. ‘Still running’ is met wat soulseek afschuurd maar vormt wel één van de sterkere elementen in rij. De durf om af te sluiten met ‘Get started’? Alsof een bovenaards wezen hen op aarde dropte om het leger van de 21ste eeuw te gaan leiden. Heerlijk eerlijk. Één. Twee. Drie. Mars.
Album verdeeld door PIAS
