Eerlijk is eerlijk, we hadden YG zo goed als afgeschreven. Nog geen 30 jaar oud is de rapper uit het roemruchtige Compton, Californië en desondanks leek het beste er al af. 2018 had het jaar moeten worden waarin hij zijn carrière zou maken, dan wel kraken. Met ‘Stay dangerous’ leverde YG vorige zomer een album af waarop hij geen van beide deed, en vooral richting de mainstream opschoof. Het absolute dieptepunt kwam echter in de Gentse Vooruit, waar hij volledig door het ijs zakte met een ongeïnteresseerde en barslechte show. Het nieuws dat de Amerikaan een nieuw album zou uitbrengen werd hier dus nogal schamper onthaald. Echter: toen de eerste single van ‘4Real 4real’ door onze boxen schalde, begonnen we zowaar toch weer te geloven in YG.

Dat geloof werd gesterkt eens de tracklist bekend werd. Weg waren de features van pakweg Quavo, Nicki Minaj en andere sterren die gemakkelijk gewin in de hitlijsten schreeuwden. De bekendste naam die ‘4Real 4real’ nu siert moet voor de oude garde rapfans G-Eazy zijn, terwijl de jonkies waarschijnlijk Valee en Meek Mill het best kennen. Alleszins, een ander kaliber aan features. Al waren het dus de knallers van singles die ons definitief over de streep trokken.

‘Stop snitchin’, waarin YG lekker van leer trekt tegen verklikkers, en in het bijzonder tegen het fenomeen Tekashi 6ix9ine, is daar een uitstekend voorbeeld van. TnTXD en Yung Tago leveren een verslavende, snelle beat af waar YG knap over heen weet te rappen. Een geüpdatete versie van Chief Keef zijn ‘Don’t like’, dat omschrijft het misschien nog het best. Daar stopt het echter niet, want ‘Go loko’, die andere single, is een oorwurm. DJ Mustard, die hier en daar op dit album wel een vinger in de pap heeft, bouwt een melodie rondom een zwoele, zuiders klinkende gitaar. Samen met Jon Z en Tyga is het een typisch pochnummer geworden – en wát voor eentje.

Naast de singles zijn er voldoende krenten in de pap te vinden. YG kon zich nog net beheersen en leverde geen overdreven opgeblazen album af. Twaalf nummers, een ode aan zijn overleden vriend Nipsey Hussle en een remix van zijn hit ‘Stop snitchin’, waar DaBaby op meedoet, en dat is het. Megalomaan is het allerminst. Beginnen doet hij met een meer dan genietbaar ‘Hard bottoms & white socks’, waarin hij zijn buurt, helden en levensstijl in Compton beschrijft terwijl hij door Lil Rich van een rustig kabbelende beat voorzieinn wordt. Origineel is het thema niet bepaald, maar we horen wel een YG die scherper en beter klinkt dan op zijn vorige plaat. Die lijn trekt hij door naar ‘Bottle service’, waar Mustard de show steelt met zijn beats.

Niet dat we over alles even enthousiast zijn. ‘In the dark’ is een niemendalletje en als je Valee en Boogie in je song kan krijgen, moet je er echt wel meer mee doen dan wat er te vinden is in ‘I was on the block’: bitter weinig. ‘Heart 2 heart’, waar Meek Mill de show komt stelen, voelt evenzeer iets te gratuit aan. Daar kan zelfs het engelengezang van Rose Gold niets aan veranderen, hoewel we wel plat gaan als ze op ‘Keshia had a baby’ haar zangstem laat triomferen. YG toont zich op dat nummer een meesterverteller, die ons meeneemt in het verhaal van Keshia die karma tegenkomt nadat ze haar lot in de handen van de verkeerde man legt. Een beetje ‘Sk8er boi’ anno 2019.

Een genietbaar doch weinig speciaal ‘Play too much’ loodst ons daarna naar een ware banger in de vorm van ‘Do not disturb’, waar naast YG ook G-Easy en de rijzende ster Kamaiyah hun momentje in de spotlight krijgen. Hit-Boy tilt het geheel naar een hoger niveau met een nest beats die gemaakt zijn om de club in lichterlaaie te zetten. Iets wat 1-O.A.K. ook doet met ‘Do yo dance’, al is het iets meer laidback en werkt het net nog iets meer op onze dansheupen dan de hype die Hit-Boy wist te genereren. Als afsluiter (tenminste, voor we de monoloog over Nispey Hussle van op diens begrafenis aanboren) krijgen we ‘Her story’, waarop YG eens niet op het voorplan te vinden is. Na een korte intro geeft hij de microfoon aan Day Sulan, een rapster uit Compton, die kort en krachtig haar ding mag doen. Leuk, maar niet meer dan dat.

‘4Real 4real’ is een terugkeer door de grote poort. YG leek eventjes de weg kwijt. Van die opwindende rapper die de wereld in zijn greep hield na ‘My krazy life’ en ‘Still brazy’ bleef na ‘Stay dangerous’ nog weinig over. En toch, daar is hij weer: ‘4Real 4real’ is scherp, bij momenten baldadig en verveelt vooral geen minuut. YG lijkt weer naar zijn topvorm toe te groeien en dat kunnen we alleen toejuichen. Een essentiële luisterbeurt voor wie af en toe een goeie beat en bar weet te smaken.