Producer, songwriter en zelfverklaarde “cyborg entity” Nat Ćmiel drukt zich al enkele jaren muzikaal uit onder de naam yeule. Gekenmerkt door een mix van dreampop en glitch toonde de Singaporese artiest zich met enkele ep’s een beloftevolle underground act. Met ‘Serotonin II’ bracht Ćmiel in 2019 hun eerste langspeler uit, die met een handvol krachtige singles een groter publiek wist te bereiken. De opvolger, ‘Glitch princess’, is op enkele vlakken wat experimenteler dan yeules vorig werk: meer in your face, minder atmosferisch. Het album werkt krachtig op momenten, maar slaagt er niet in de spanning tot het einde vast te houden.

Met de opener “My name is Nat Ćmiel” grijpt het album je meteen bij de keel. Yeules enorm breekbare stem krast als het ware doorheen een claustrofobische achtergrond die geprogrammeerd lijkt te zijn door AI. Ćmiel stelt zich met een lading korte zinnen voor. “I like to take up as little space as possible” of het contradictorische “I like touching myself and I like being far away from my own body” vormen een intrigerend visitekaartje dat ons klaarstoomt voor de wereld van yeule, die uit miljoenen elektronische partikels lijkt te bestaan.

Voor de non-binaire Ćmiel zijn thema’s als onzekerheid, seksualiteit en sociale angsten een regelmaat. In hun tienerjaren vertoonde die verschijnselen van “hikikomori”, een soort dwang tot sociale terugtrekking. De verwijzingen naar internet en alternatieve persoonlijkheden in hun teksten zijn dan ook geen toeval. Terwijl Ćmiel op de strofes van ‘Electric’ lieflijk de kwetsbaarheid van hun leven bezingt, lijkt die tijdens de explosieve refreinen open te breken tot een cyberclimax. Het contrast werkt uitstekend. Wanneer de verschroeiende stem bliksemschichtig schreeuwt tijdens deze tour de force, maakt de strofe plaats voor opklaring. Het ziet ernaar uit dat yeule je niet loslaat.

De kracht van de idiosyncratische wereld verzwakt echter. ‘Flowers are dead’ schakelt meteen naar een lagere versnelling en ontwikkelt zich als song wat inspiratieloos. Ook ‘Perfect blue’, dat wel een charmante slaapliedsfeer heeft, staat niet volledig recht. Komt het door de gedempte 80’s drums die samen met de synthesizerbaslijn een niet zo boeiende fundering vormen? Laat het refrein zich te vaak herhalen? Alleszins wordt het naarmate het album vordert duidelijk dat de wereld van yeule zeker niet de spannendste is in het experimentele poplandschap.

Op vlak van songwriting blinken enkele parels. ‘Don’t be so hard on your own beauty’ is een bijzonder warm nummer waarin de subtiele stemharmonieën bovenop het hese gezang de presence van Ćmiel zo krachtig maakt. Het nummer zou een themesong kunnen zijn van een melige tienerserie uit 2004, toch overtuigen de combinatie van de stem, de gitaar en een eenmalige synthmelodie in hun eenvoud en effectiviteit. “You pick up all my guts, spilling out, bruised up, bloodied up”. Yeule blijft textueel gefocust en brengt mentale en fysieke facetten van het lichaam pijnlijk dicht bij elkaar.

Ćmiel bewijst een geweldig oor voor pop te hebben, maar lijkt die kracht soms uit het oog te verliezen. Hier en daar lossen nummers op in een structuurarme elektronicawaas. Het zijn tracks als ‘Fragments’ en ‘I <3 U’ die het album aan spanning doen verliezen. Al wordt yeules wereld uiteraard verbreed door het implementeren van langere noisepassages, klinken deze wat gedesoriënteerd in het songwritergeheel. Dan hebben we het nog niet over het meer dan vier uur (!) durende nummer ‘The things they did for me out of love’, dat als aparte “single” vorige september werd gereleased en nu op het einde van het album is geplaatst. De track bevat enkele oneindig lang uitgerekte noten die als ademhalingen galmend resoneren, met hier en daar een sluimerende stem of een opzwellende ruis als detail. We vragen ons af of Nat Ćmiel zelf het marathonnummer eens in de volledigheid heeft beluisterd.

Wegens studies begaf Ćmiel zich enkele jaren geleden naar Londen. Hoewel de tourmogelijkheden voor ‘Serotonin II’ in het water vielen door de pandemie, staat yeule in 2022 paraat om hun nieuwe album op de planken te vertonen. De eerste live kennismaking in België gebeurde slechts enkele maanden geleden in de Botanique. “Being around real people again has been challenging for my mental” schrijft Ćmiel in een dissociatief tekstje op Instagram. Wij zijn in ieder geval benieuwd naar hoe de Glitch Princess hun wereld verder uitbreidt.