Het is 2019 en Hidaiyah Bey is weer naar New York verhuisd. Haar huwelijk ligt in duigen. Ze loopt drie maanden achter met haar huur en heeft, zoals niemand, enig vermoeden dat er een pandemie zit aan te komen. Vanuit deze wanhopige situatie beslist ze eindelijk te doen waar ze van droomt sinds ze negen was: een album maken.

Wonderwel slaagt ze daar nog in ook. Onder het pseudoniem van Yaya Bey versiert ze een platencontract en bokst ze zelfs een tweede plaat in elkaar. Het geld begint eindelijk binnen te stromen. Bey heeft voor het eerst het gevoel dat ze een weg gevonden heeft in de muziekwereld en de toekomst lacht haar toe. Tot ze verneemt dat haar vader, rapper Grand Daddy U.I., overlijdt.

Dit is de geschiedenis waartegen artieste Yaya Bey haar derde plaat ‘Ten Fold’ de wereld in stuurt. Circa veertig minuten van poëtische neo-soul die zich laat omarmen, zoenen en knuffelen door tal van genres. Uiteraard heb je de de meest soulful hip-hop. Al is er met ‘so fantastic’ ook ruimte voor dancehall. ‘sir princess bad bitch’ kan zelfs omschreven worden als afterwork-waardige house.

Bey doorwoelde dus een zware periode die onvermijdelijk een stempel drukt op de plaat. Het knappe van ‘Ten fold’ is dat het geen weids tranendal wordt waarin elke tegenslag tot in den treure wordt ontleed en bespeeld. Bey kiest voor immer poëtische teksten met subtiele en soms minder subtiele metaforen. ‘chasing the bus’ is een nummer dat op het eerst gezicht gaat over een liefdesrelatie die ten einde loopt. Niets is minder waar. Verborgen tussen, boven, onder en langs de lijnen is het een nummer over twijfel en authenticiteit. Over hoe je trouw kan blijven aan jezelf.

Waar het album echt in uitspringt is de ruimte voor relativerende humor. De moeilijkheden waarmee ze de laatste jaren geworsteld heeft worden niet onverdoofd je gezicht ingeworpen. Zo is de tweede vers van ‘crying through my teeth’ een tragische grap. Zwartgallige humor. We gaan hem niet uitleggen, dat doe je niet met grappen, maar met “And, I got all this money, but I’m still fucking broke” is de toon wel gezet.

‘Ten fold’ is een een plaat die je opnieuw en opnieuw kan luisteren en die zowel tekstueel als muzikaal steeds nieuwigheden weet te bieden. Een muziekwerk gekenmerkt door relativering en een vorm van duister optimisme die soms zorgwekkend is. Want in de wetenschap dat ze door een rouwproces gaat, draagt het humoristische kantje een vreemde ervaring in zich. Ze beseft zelf dat het allemaal te snel gaat. Zo geeft ze aan dat ze door muziek te maken, trachtte te ontsnappen aan de pijn die ze voelde door het plots wegvallen van haar vader. Een poging om al haar problemen te vergeten, maar “through making music, I found my Daddy”, aldus Bey.