Jamie Stewarts’ Xiu Xiu is zo’n band waar wie je ook tegenkomt op een ander punt de band heeft leren kennen. De muzikale output bevat genoeg materiaal om dertig jaar te vullen. Om nog maar te zwijgen van de range die Stewart al heeft weten benaderen. Alleen al in de laatste zes jaar bracht Xiu Xiu noise-, synth punk, darkwave, art pop- en experimentele rock-albums uit. Al valt uiteindelijk iedere plaat wel onder de paraplu van de avant-garde te stoppen. Zo ook de bands laatste output: ’13” Frank Beltrame italian stiletto with bison horn grips’. Of niet?

Aan de oppervlakte komt ’13” ‘ namelijk zeer bombastisch en explosief over. Het onheilspellende van Stewart schemert als vanouds door de openingstrack ‘Arp omni’ en voorspelt een dans macabre om ‘u’ tegen te zeggen. Het daaropvolgende ‘Maestro one chord’ bevat iets Death Grips-achtig. De verwoestende percussie die je oren aan flarden proberen te slaan, staan uiteraard centraal in het nummer. Toch bevat de track ook een stuwende synth punk-gitaarlijn waar je alleen maar kan van duizelen. Ook in ‘T.D.F.T.W.’, een koortsdroom waaruit je maar niet lijkt wakker te zullen worden.

Ook elders doet de verwoestende dance-punk en wervelende percussie in denken aan de elektronica van Death Grips. ‘Veneficium’ doet echter denken aan Shht op steroïden. Moeilijk voor te stellen, aangezien de noisepop van de band – zeker live – al zo overweldigend is. De poppy flarden doen verder denken aan de bands ‘Girl with a basket of fruit‘ uit 2019. Alleen klinkt die hier nog meer visceraal en tegelijkertijd pakkend. De vooruitgeschoven single ‘Common loon’ is daarvan waarschijnlijk het beste voorbeeld van. Je zou het nummer bijna ‘catchy’ kunnen noemen, al blijf je achteraf steeds met een geënerveerd gevoel zitten.

Stewart heeft, zoals steeds, iets angstvallig wanhopig in zijn stem schuilen. Dramatiek overheerst in het beklijvende ‘Bobby bland’, ‘Pale flower’ of closing track ‘ Piña, coconut & cherry’. In die laatste loeit Stewart aan het einde “Fantasy fantasy fantasy” en “This is mine, you are mine” uit z’n ellendig lijf. Manisch lijkt het bijna. Maar o-zo aangrijpend.

Xiu Xiu heeft altijd al zonder spelregels gespeeld. Songstructuren? Een bridge? Refreins? Nog nooit van gehoord, althans toch niet gebruikt wanneer het niet nodig is. Toch lijkt de band, volgens interviews volgens hun eigen verbazing, dat in eerste instantie zélf niet echt te hebben gewild. Op ’13” ‘ bevatten heel wat songs die conventionele popsongstructuur, zoals op bijvoorbeeld ‘Common loon’. Overweldigende synths en ratelende gitaren slaan je nog steeds om de oren, al is het nu met een (on)bewuste hook erbij geplakt.

Uiteraard jaagt de dramatiek van Stewarts stem je bij momenten de stuipen op het lijf. Desalniettemin is ’13” ‘ de bands meest poppy output sinds… ‘Forget’? Maar zoals ze zelf reeds toegaven is ’13” ‘ organisch naar dit punt gegroeid en had men nooit gedacht dat dit het resultaat ging zijn. Het album is het resultaat van een band die zich compleet overlaat aan de grillen van hun eigen muziek.

Xiu Xiu stelt het nieuwe album voor op 11 november in Botanique (tickets & info).