Het lijkt tegenwoordig een bezigheid te zijn geworden van menig elektronisch producer om scores te verzorgen van televisieseries. Zo voorzagen onder andere Ben Frost en Hildur Guðnadóttir dit jaar nog respectievelijk Dark en Chernobyl van een soundtrack, terwijl Kyle Dixon & Michael Stein of Trent Reznor meer in de studio lijken te zitten dan op het podium. Ook Clark waagt zich nu aan een dergelijk avontuur door de mini-dramareeks ‘Kiri’ van muziek te voorzien.

De serie gaat over de verdwijning van een jong zwart meisje dat zou worden opgenomen door een blank pleeggezin, en de leugens en intriges die daarbij komen kijken. Hoewel het weten van de context van een voornamelijk instrumenteel album helpt bij het luisteren en begrijpen, is dat bij ‘Kiri variations’ niet echt nodig. Clark weet namelijk emoties als angst, wanhoop, woede of nervositeit die bij het scenario komen kijken op een prima manier te vertalen naar klanken en er tevens voor te zorgen dat dit album op zichzelf kan staan.

Van Clarks kenmerkende duistere IDM blijft werkelijk niets over: de piano lijkt de nieuwe beste vriend te zijn geworden van de Brit. In openingsnummer ‘Forebode pluck’ weerklinkt deze bijna kerkelijk door toetsen die als een orgel klinken, terwijl ‘Tobi thwarted’, begeleid door schemerende violen, licht en vredig aanvoelt als een bed van wolken. De stemsamples die her en der worden gebruikt in ‘Forbode knocker’, ‘Yaraville bird phone’ en afsluiter ‘Goodnight Kiri’ zorgen voor een extra vleug naargeestigheid op de reeds zware, donkere bassen of huilende strijkers die voortreffelijk die zwaarmoedigheid belichamen.

Toch voelt dit album eerder aan als een beginpunt van iets dat nog beter uitgediept en uitgesponnen kan worden wanneer Clark zich verder zou toespitsen op klassieke muziek. De nummers op de plaat mogen qua textuur dan wel zeer samenhangend zijn, tegelijk klinkt het allemaal wat gelimiteerd. ‘Cannibal homecoming’ vormt hierop de uitzondering: de song wordt voorzien van enkele blazers en een vocal die van een afstandje klinkt als die van Adrianne Lenker.

Conceptueel is ‘Kiri variations’ een prima album dat de gelijknamige serie goed weet te ondersteunen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld ‘Death peak‘ weet Clark beter op het gevoel in te spelen, maar kleurt nog te weinig buiten de lijntjes om echt te roeren. Niettemin smaakt Clarks debuut als componist naar meer. De vraag is maar of we de Warp-producer bij een volgende langspeler zullen zien terugkeren naar de dansvloer of niet.