Sommige woorden kampen met een structureel negatieve bijklank. ‘Spin-off’ heeft dat bijvoorbeeld in de filmwereld, in de muziekwereld geeft ‘soloalbum’ ondergetekende een slechte nasmaak. Voor alle duidelijkheid hebben we het dan over platen van muzikanten die al bekend zijn bij een andere (grote) band. De termen worden vaak terecht geassocieerd met ‘uitmelkerij’ en ‘nog eens langs de kassa passeren’.
We waren dus niet heel opgetogen met het nieuws dat Will Butler van het fantastische Arcade Fire een solocarrière aanging. Blijkbaar hebben heel veel artiesten toch een drang om hun eigen uitlaatklep en songs met de wereld te delen. In zekere zin is dat heel normaal en eerbaar, zolang ze het echt menen. Dat pleitte dan weer in het voordeel van Will: Arcade Fire is een collectief van rasartiesten waar goede muziek centraal staat en die zichzelf steeds opnieuw willen heruitvinden.
Het grote probleem bij soloprojecten is dat de artiest zichzelf een te hoge druk oplegt. Daardoor krijg je vaak platen die vooral kunstmatig interessant proberen te zijn en onnodige moeilijkheden opzoeken. Het voordeel van ‘Policy’ is dat Butler zich vooral bezig houdt met het schrijven van goede songs, simplistisch of niet.
De muzikale diversiteit van Arcade Fire zorgde ervoor dat het ook afwachten was welke richting Will zou uitgaan. Na menig luisterbeurt kunnen we concluderen dat de Amerikaan geen eenzijdige beslissing genomen heeft, en maar goed ook. Eerste single ‘Anna’ verraste ons, het nummer is ontzettend frivool en misschien met een lichte zin voor overdrijving onweerstaanbaar. Het is zo catchy en tintelend dat het nu nog steeds heerlijk blijft nagalmen.
‘Policy’ opent met de bluesrocker ‘Take my side’ die niet heel erg bijzonder lijkt, maar toch een soort van aanzwellende aantrekkingskracht heeft die ook vaak bij Arcade Fire-nummers aanwezig is. “Are you gonna take my side?”, het duurt even vooraleer we die vraag positief kunnen beantwoorden, maar eenmaal daar zijn we helemaal om.
Daarna krijgen we met ‘Finish what I started’ en ‘Son of God’ respectievelijk een korte slow en een opzwepende gitaarsong die niet slecht zijn maar zich niet weten te onderscheiden van de rest. Op het afsluitende trio van het al bij al korte album toont Butler nog eens waarom deze plaat de luisterbeurt waardig is en profileert hij zich als een goede melodiemaker met sterke ondersteunende instrumentatie.
Over het algemeen kunnen we vrij simpel stellen tevreden te zijn met deze geslaagde solo-onderneming van een artiest die zich als onderdeel van een collectief al bewees, maar dus nu ook als eenmansproject duidelijk overeind blijft met een heel aangenaam wegluisterend album. De schaal van soloprojecten is toch weer een klein beetje meer naar de goede richting voltrokken.
Will stond deze week ook in de AB, hoe hem dat verging lees en zie je hier.
Album verdeeld door Konkurrent
