Als je Jeff ‘The Dude’ Bridges kruist met Tom ‘Magnum’ Selleck en mengt met ruim dertig jaar invloedrijke ervaring in ‘the bizz’, dan kom je uit op Harvey Bassett. We horen je al denken: “Wie?” Misschien gaan er bij de naam DJ Harvey meer bellen rinkelen. Deze oude rot ging van punk naar garage en van disco naar techno, maar niet voor diep in de met rock-‘n-roll gevulde platendoos van zijn moeder getast te hebben. Met slechts een conceptje in zijn hoofd en een toen nog naamloze funkband, maakte hij bij wijze van een uit de hand gelopen en onverwacht succesvolle jamsessie in slechts vier dagen tijd het album ‘Wildest dreams’.
Deze langspeler lijkt op alles wat je al eens eerder hebt gehoord en vergelijkingen maken met een ratjetoe aan bands allerlei is te makkelijk. We kunnen je vertellen dat de eclectische achtergrond van de beste man duidelijk hoorbaar is in de tien nummers. Ook de hommage aan de jaren 70 valt niet te ontkennen, noch de absurditeit van de teksten. Die gaan over willen spelen met zeemeerminnen, huilende zigeuners en andere nonsens die hij zelf omschrijft als: “I sorta write some poetry and make verses.” Muzikaal gezien en qua productieniveau is er helemaal niets mis met de cd. Sterker nog, op de gekke lyrics na, die het alleen maar meer amusant maken, bespeuren wij geen enkele kritische noot. Het grijpt je geweldig bij de lurven, of niet.
Waar bij een eerste luisterbeurt ons het gevoel bekroop vast te zitten in een ruim 51 minuten durende intro van The Doors en aanverwante psychedelische helden, staat nu respect voor een artiest die zijn strepen al reeds meer dan verdiend heeft. In retrospectie, na het beluisteren van ‘Wildest dreams’ en het opzoeken van achtergrondinformatie over het onderwerp in kwestie, gaat er een wereld van potentiële oorverwennerij open. Want wie weet wat DJ Harvey nog meer voor moois heeft geproduceerd sinds eind jaren 70? Deze plaat zetten we in ieder geval nog een keer op.
Album verdeeld door N.E.W.S.
