Gewenning kan dodelijk zijn voor inspiratie. Zo deemstert een straat weg in alledaagsheid en totale onopvallendheid door ze elke dag te bewandelen. Dat fenomeen lijkt echter geen vat te hebben op de slaapkamer. De ruimte waar we ons het vaakst in bevinden is een schatkamer voor ideeën, een plek om te piekeren en te dromen. De poort naar onze hersenkamer, dus? Misschien, want muziek met de tag bedroom klinkt per definitie persoonlijk en introvert.

Net als generatiegenoot James Blake brak Jack Tatum door vanuit deze vier geliefde muren. Kort na hun debuut zagen beide muzikanten de podia groter worden, maar in tegenstelling tot Blake bedient de bezieler van Wild Nothing zich van traditionele rockinstrumenten. Terugvallen op diepe bassen en dansbare elektronica zit er dus niet in, en met gitaren die eerder strelen dan schuren is het moeilijk weides veroveren.

Op zijn tweede worp ‘Nocturne’ vond Wild Nothing voldoende magie in de studio om dat euvel uit de weg te gaan. Het resultaat was dan ook van het mooiste dat dream pop naast Beach House te bieden heeft. Al snel volgde de ‘Empty estate’-ep. Een onnodig achterafje, vonden velen, hoewel nummers als The body in rainfall’ en ‘A dancing shell’ een ander verhaal vertellen. De speelsere aanpak hinten naar een artiest die op zoek is naar een grootser geluid, een leven voorbij de slaapkamer.

De verwachtingen voor opvolger ‘Life of pause’ waren dus hooggespannen, aangedikt door een drie jaar lange stilte. De comeback kwam er in de vorm van een ambitieuze videoclip voor singles ‘To know you / TV queen‘. Achtervolgd door een geest en zijn fascinatie voor een mysterieuze dame, zit Jack Tatum lijzig in een rijk gedecoreerde binnenkamer, allemaal haarscherp in beeld gebracht door de regisseur (mijlenver verwijderd van de Super 8-beelden in ‘Paradise’!). Met wat zin voor overdrijving is het een metafoor voor het hele album, al zal het dan niet op de manier zijn die Tatum voor ogen had.

Net als de kamer, pronkt ‘Life of pause’ met een royale inkleding. Marimba’s trekken je gracieus binnen in ‘Reichpop’ terwijl het verder matige ‘Lady blue’ naar een hoger niveau getild wordt door een saxofoon-intermezzo. Tatum zelf blijft er helaas onverschillig bij. Zijn stem mag dan nadrukkelijker in de mix liggen, de man blijft te schuchter om zich echt te laten gelden. Over het meisje waar hij zich om bekommert komen we evenmin meer te weten dan vage algemeenheden.

Wild Nothing lijkt gevangen tussen zijn vier muren. De wil om uit te breken is er wel, maar het ontbreekt aan durf. De manier waarop hij braafjes refereert naar zijn voorbeelden onderstreept dit nog eens. Het stemeffect van The Radio Dept in ‘A woman’s wisdom’ is nog subtiel en het Robin Guthrie-gitaargeluid in de intro van ‘Alien’ schattig. Helaas bracht twee nummers eerder ‘Japanse Alice’ al net op dezelfde manier hulde aan een andere shoegazevirtuoos. My Bloody Valentine zal er ongetwijfeld haar ‘You made me realise’ in herkennen. En The Pains of Being Pure at Heart de rest van hun repertoire. Daar eindigt het niet. Als je je het potige ‘To know you’ voorstelt met de hese stem van Faris Badwan hebben The Horrors hun nieuwe single beet.

Het voelt wat ongepast om de lieflijke muziek van Wild Nothing te bestoken met zoveel venijn, maar wat voor een debutant charmant is schiet soms voorbij aan de verwachtingen van een gevestigde waarde. Al zeker wanneer we vurig hoopten op een herboren, aangescherpte Wild Nothing 3.0. Welke richting dat uit kon horen we in ‘Reichpop’. Voor de rest klampen we ons vast aan tien niet meer dan aardige nummers. En dit gifje, natuurlijk.

Album verdeeld door PIAS

Een Belgische datum is er voorlopig niet voor Wild Nothing, al komt hij op zaterdag 18 juni wel naar Best Kept Secret Festival (info & tickets)