“Boo” zei Alex Turner voor hij op Pinkpop ‘I Bet You Look Good On The Dancefloor’ inzette. Het zou ook een prima titel kunnen zijn voor de derde lp van kersverse labelmaatjes White Lung. De noiserock van het Canadese drietal staat immers bekend om haar vlijmscherpe en beenharde karakter en is vaak zelfs bijna agressief snel.
Tien songs telt ‘Deep Fantasy’, of beter gezegd: snoekduiken op gitaar. Opener ‘Drown With The Monster’ sleept de luisteraar vliegensvlug mee in een draaikolk van schroeiende ritmes en bezwerende vocalen en laat hem pas na tweeëntwintig minuten weer los. Veel tijd om zelfs maar met de ogen te knipperen is er niet. Dat mag best letterlijk worden genomen. Het is alsof zangeres Mish Way wordt gedreven door een fanatieke woede en ze zuigt daarmee alle aandacht zonder verpinken naar zich toe.
Overdrijven doet White Lung nochtans niet. Meer zelfs, de band vindt een uitstekende balans tussen de rokerige drumroffels en metalriffs waardoor een perfecte storm wordt gecreëerd. ‘I Believe You’ en ‘Lucky One’ bijvoorbeeld klinken hoekig en wervelend met afgemeten lyrics zonder ooit aan precisie te moeten inboeten. Misschien is dat vooral te danken aan gitarist Kenneth Williams die het zootje ongeregeld telkens weer in goede banen weet te leiden wanneer de punk over de rand begint te glijden.
Debuut ‘It’s The Evil’ en opvolger ‘Sorry’ sloegen al om de oren met gedrongen punkrock. ‘Deep Fantasy’ klinkt doordachter en vormt hiermee de kwaliteitsvolle som van zijn twee voorgangers.
Verdeeld door V2
