We stemmen onze televisie nog eens af op ‘That ‘70s Show’. Vier jonge kerels zitten in een cirkel illegale substanties te consumeren, getooid in jeugdpuistjes, olifantenpijpen en strakke, kleurrijke hemden. Steevast hoor je een Led Zeppelin-plaat als achtergrondmuziek voor hun verwijde pupillen. Een kleine veertig jaar later lijkt er eigenlijk nog niet veel veranderd. We zijn er van overtuigd dat overal ter lande zich nog vredespijpcirkels vormen, al zijn die jeans nu iets strakker en zit in de iPods hopelijk ‘Corsicana Lemonade’ van White Denim.
Naar eigen zeggen heeft het de band vijf albums gekost om eindelijk hun ware sound vast te leggen. Dat deden ze enkel op materiaal uit de jaren 50, met opnames met de volledige groep en dus zonder hulp van computers of andere verleidelijk handige software. Het resultaat is een lawine aan riffs die met een stroomstoot uitwendige of inwendige danspasjes opwekken.
Zelf vergelijken ze zich met Thin Lizzy of the Allman Brothers, maar wij horen vooral Led Zeppelin in de jongens uit Texas. Ze hebben het vermogen om van hardrock funk te maken, of dat nu gebeurt in een klankenbrij waarin een kat zijn jongen niet terugvindt (‘At Night in Dreams’, ‘Come Back’) of met vals rustige shuffles die elk moment dreigen te ontploffen (‘Pretty Green’, Corsicana Lemonade’). White Denim heeft zichzelf zodanig ingegraven in gitaargeweld dat het een dozijn archeologiestudenten vergt om elke laag af te borstelen en te identificeren, maar gelukkig houdt het daar niet op voor de band.
‘Corsicana Lemonade’ wordt naar de bovenste regionen van onze eindejaarslijstjes gekatapulteerd door vakmanschap. De groep moet bijvoorbeeld op ‘Cheer Up / Blues Ending’ geen twee keer nadenken om ongeforceerd het uitgangspunt van een song volledig op zijn kop te draaien en je mee te nemen op een minutenlange trip die op het eerste zicht geen steek meer houdt met hoe ze begonnen waren. Op ‘A Place to Start’ wagen ze zich dan weer aan een echte ballad waarin de bandleden mekaar eindelijk wat ademruimte gunnen en de blanke soulstem van frontman James Petralli tot zijn recht kan komen.
Wie White Denim op een podium aan het werk ziet zal moeten dansen om zonder kleerscheuren buiten te komen. Je kan niet zomaar blijven staan en met wazige ogen naar een lawine kijken, je danst om je leven te redden. Disco, spastische punk of desnoods tecktonik, het maakt de band allemaal niets uit.
White Denim speelt deze week in Groningen (Vera, 14.11, info & tickets) en Den Haag (Crossing Border, 15.11, info & tickets).
Album verdeeld door Pias
