Het is 2010. Spotify is nog een kleine startup met nul gebruikers in België (het platform zou pas een jaar later in ons land gelanceerd worden). Terwijl Kanye West ‘My beautiful dark twisted fantasy’ aan het opnemen is, staat Prince aan de start van een wereldtournee, ‘Welcome 2 [werelddeel]’ genaamd. Hij besluit met zijn tourband een album op te nemen, maar zal dit album nooit uitbrengen en nooit één nummer live spelen op zijn tour, ook niet wanneer deze op het Gentse Sint-Pietersplein halt houdt.

Hij heeft het gewoon niet nodig, Prince is dan al lang een levende legende. Wanneer hij een paar jaar later in het Sportpaleis optreedt, besluit hij de volgende dagen in Brussel door te brengen; op één van die dagen belt hij – volgens de legende – naar een paar concertzalen in de stad en vindt uiteindelijk een plekje in de Botanique. Waarop zijn entourage op een online forum een verrassingsconcert aankondigt. Een hele menigte stroomt samen en wordt na lang wachten beloond op niet één, maar twee verrassingsconcerten. Een schril contrast met de hedendaagse muziekwereld, waar levende legendes als Frank Ocean en Kanye West meer niet dan wel komen opdagen voor hun geplande concert.

Er zullen nog wel meer beweegredenen zijn geweest om het album niet uit te brengen. De ster uit Minneapolis zal hebben beseft dat het album gewoon niet goed genoeg was. ‘Hot Summer’ is een stevig rocknummer met een aangenaam tempo, toch is het storend dat Prince zijn stem nooit boven de vrouwelijke vocals laat uitkomen. Daardoor klinkt het nummer als een slecht namaakproduct van hits als ‘Lets go crazy’.

Titelsong ‘Welcome 2 America’ is een aardig spoken word nummer met een spannende jazz invloeden, Met teksten als “land of the free, home of the slave” kaart hij probleem van racisme in Amerika aan. “Distracted by the features of the iPhone?”, grapt hij. Toch zijn het nooit zo gevatte uitspraken als hij deed in andere protestsongs uit het hoogtepunt van zijn carrière, zoals ‘Controversy’.

Bovendien is het album productiegewijs ronduit zwak. ‘Check the record’ klinkt door gebrek aan een spannende productie als een veel te droog rocknummer. Al zijn er op het einde van het album gelukkig hier en daar enkele hoogtepunten, die zowaar als een verlossing aanvoelen. ‘When she comes’ klinkt met zijn traag tempo en jazz invloed heel sexy, al moet gezegd worden dat ook hier is de productie niet altijd even spannend. De synths uit “1010 (Rin Tin Tin)” doen gelukkig de slaapwekkende productie eventjes vergeten.

Doe het de huidige generatie van verwende millennials alstublieft niet aan. Laat hun nakomelingen niet luisteren naar postume albums van Frank Ocean op een nog niet bestaand muziekplatform. Albums vol met B-nummers, die enkel een schim vormen van wat deze helden waren op het hoogtepunt van hun carrière, zowel Prince als de luisteraar verdient beter.