Wave Machines is net op tijd om niet in de vergetelheid te geraken: drie jaar was het wachten na hun alom gelauwerde debuut ‘Wave If You’re Really There’. Het viertal uit het heilige Liverpool betaalde zijn tol voor het zware muzikantenleven, maar beloofde een jaar geleden opnieuw toe te zullen slaan met een prachtplaat, een must, zeker met Lexxx (Björk, Arcade Fire, Goldfrapp) in de producersstoel. En zo geschiedde: aanhoor ‘Pollen’.

De wirwar aan stijlen van de eerste plaat is herleid naar een coherent geheel, want Wave Machines lijkt eindelijk zijn sound gevonden te hebben. Elektronica werd gepromoveerd en frontman Tim Bruzon jaagt nog aanstekelijker en enerverender zijn stem de hoogte in. Zoals bij opener en tevens single ‘Counting Birds’ blijkt: schizofrenie heerst in de constante gedaantewisselingen van liefelijk naar plechtig tot statisch, dan weer kinderlijk of zelfs gevoelloos. Dat maakt het interessant om als luisteraar zelf de songs in te kleuren – in roze, fluogeel, mistig blauw of gitzwart.

Die dubbele bodems maken iedere luisterbeurt een nieuwe ontdekkingstocht. Catchy electro wordt met zware bassen opgefokt tot jachtige, mysterieuze en uiterst dansbare sfeermakers. Bedwelmende akkoorden vernederen prompt de grootse sound tot nietig minimalisme. En als er dan toch een sprankeltje hoop opduikt, begin je enkele seconden later te twijfelen of een volle lading pek ook niet zou misstaan – en zo wordt ons verzoek door de synthesizer in ‘Ill Fit’ ingewilligd.

Op die manier speelt ieder nummer met onze gevoelens. Wave Machines is duidelijk niet van gisteren, of beter gezegd: van vorig decennium. Het zou erg sadistisch zijn van de band om ons nog eens drie jaar te laten wachten op een vervolg.

Wave Machines live zien kan binnenkort in Roubaix (La Cave Aux Poètes, 15.02, info & tickets). Op concerten in België en Nederland is het voor zover we weten nog even wachten.

Album verdeeld door V2