Hoe de muziek van chillwave-legende Washed Out het best te beluisteren? Wacht tot de melancholie de kop op steekt, dim de lichten en zet een home video uit betere tijden op. Draai terwijl zo goed als eender wat uit Ernest Greenes oeuvre en je hebt een uitstekende soundtrack te pakken. Het afgeborstelde ‘Notes from a quiet life’ leunt op dat vlak eerder aan bij een glossy high school– film. Moet ook kunnen van tijd tot tijd. Alleen voelt een hele plaat lang de kantjes eraf veilen wat te veel van het goede.

Tien nummers lang gaat Ernest Greene de dingen des levens te lijf met zijn kenmerkende wazige retropop. Alleen: zijn strubbelingen zijn aan de generische kant. De instrumentatie kampt bovendien met een gelijkaardig probleem. “I think it’s time/I feel it slowly come back alive/There’s no turning back now“, wordt ons meegedeeld in opener ‘Waking up’. Leuk om te horen dat je jezelf terug bijeen hebt kunnen rapen, Ernest, maar echt aanzetten tot medeleven doet het opgepoetste geluid niet. ‘Running away’ gaat over, verrassend genoeg, weglopen van conflicten. Dit zorgt op zijn beurt voor extra gebakkelei. Knal daar nog wat ongeïnspireerde kauwgomballensynths onder en je glijdt vanzelf af in een monotone middelmaat.

Ook de vooruitgeschoven single ‘The hardest part’ raakt qua thematiek niet verder dan nietszeggende strubbelingen: je ex tegenkomen tijdens het uitgaan met diens nieuwe partner. De horror, de horror. Desalniettemin doet de instrumentatie terugdenken aan eerder, superieur werk als ‘Life of leisure’ of ‘High Times’. Poppy strofes worden vakkundig afgewisseld met een refrein dat de melancholie iets breder uitsmeert. Het geheel schippert tussen goedgeluimd en lichtjes bedroefd, flou en glashelder. Het soort muziek dat door je boxen schalt als je met een strip valium achter de kiezen door de neonverlichte straten van Miami zou cruisen.

Ook ‘Got your back’ doet denken aan de jaren waarin Green shoegaze-gewijs naar zijn apparatuur staarde om ons mee te krijgen op zijn lethargische golflengte. Een focus die duidelijk is veranderd naar het afleveren van hapklare liedjes.

Onze grootste kopzorg: wie gaat ‘Notes from a quiet life’ eigenlijk bereiken? Fans van het eerste uur zullen afhaken bij het gebrek aan weerhaken, typerende dreampop-waas en originaliteit in het algemeen. Nummers als ‘Waking up’, ‘Say goodbye’ en ‘Wait on you’ luisteren misschien wel vlot weg. Al doen ze dat toch een tikkeltje té vlot. Hoogstwaarschijnlijk mogen ze de achtergrond op het openingsfeest van een hippe natuurwijnbar of concept store opleuken. Meer heeft de plaat niet echt te bieden.

‘Notes from a quiet life’ is een plaat met stinkers noch uitschieters. Wie goed zoekt, zal tussen het doordeweeks geluid nog sporen horen van de plek waar Washed Out zich het best ontplooide: de nevelen. Was hij daar maar gebleven. Volgende keer beter?