Na de hartzeer van ‘Ha ha heartbreak’ is Maarten Devoldere terug met een nieuwe Warhaus-plaat. Op ‘Karaoke moon’ heeft hij het onder meer over winnende lotto-nummers, binaire raadsels en haar uit het doucheputje trekken. Er passeert veel de revue. En tussen alles door vergeet Devoldere niet om goede muziek te maken – faut le faire.

Er zit veel in ‘Karaoke moon’. De productie krijgt meer dan genoeg lagen. Verder zijn teksten er in overvloed. Thematisch springt Warhaus dan weer in het rond, ergens tussen liefde en zelfreflectie in. Gelukkig houdt de bel tijdens ‘Zero one code’ ons alert. Het vraagt wat tijd om alles te laten binnenkomen, het vraagt wat toewijding om het album volledig tot z’n recht te laten komen. Al begint het sterk. We zijn net een minuut ver en noteren al een hoogtepunt; hoe heerlijk klinkt die eerste “Babe, I’m in love with you”?

Devoldere toont zich nieuwsgierig en opmerkzaam doorheen ‘Karaoke moon’, waarin hij vertelt en vertelt. Met humor ook. Zo is de opsomming in het verstopte bisnummer in het memorabele ‘Jim Morrison’ gewoon grappig. Een glimlach ontsnapt ons ook wanneer hij terloops naar de mening van een zekere Emely vraagt over de tekenfilm Dumbo, op het gelijknamige nummer. Vlak daarna, de sappige oneliner “The very things that are holding you down, can lift you up my dear”. Devoldere lijkt helemaal in zijn sas te zijn, wij luisteren geamuseerd.

Wat Warhaus Warhaus maakt is hier nog steeds van de partij. Zijn parlando trapt de plaat af op ‘Where the names are real’ en doorheen de rit slaat hij terloops terug aan het croonen. ‘I want more’ en ‘Hands of a clock’ klinken dan ook typisch Warhaus. Dat is veel meer een keursmerk dan verwijt. Al gebeuren de meest interessante dingen toch wanneer hij het wat anders aanpakt. Nog wat grootser, nog wat absurder en nog wat gevatter. Dat kan voor een stuk de verdienste zijn van producer Jasper Maekelberg, die aanspoorde om verder te gaan dan de rits demo’s waarmee dit avontuur begon.

Het werkt goed wanneer de flair van Devoldere net achter de inhoud loert. En wanneer die inhoud niet al te vlot te volgen valt, raakt ‘Karaoke moon’ pas echt op dreef. Winnende nummers van een lottotrekking meegeven op het einde van ‘The winning numbers’ bijvoorbeeld, blijft bij. Naast een streep fantasie menen we ook plezier te horen op ‘Karaoke moon’. Zo op ‘Where the names are real’ waar Warhaus de teugels lost en toegeeft gewoon melig te willen zijn voor iemand. Het is hem gegund.

Er is een stapel tekst waar de stem van Devoldere zich door moet zien te werken. De woordenstroom verveelt wel niet. Daarvoor zijn nummers als ‘No surprise’ te goed geschreven. Ook van de stem van Sylvie Kreusch valt opnieuw te genieten. Ze versiert onder andere het fijne ‘What goes up’, en verzorgt stijlvol het einde daarvan. Volgens Devoldere heeft Kreusch “het mooiste stemtimbre van ons continent” en wanneer we ze bezig horen op ‘No surprise’ willen we hem geen ongelijk geven.

‘Karaoke moon’ is een volgepropte plaat geworden. Eentje met een uitstekende spanningsboog, zelfs het mooie instrumentale ‘Jacky N.’ komt op het juiste moment. Dit kan wel eens een langspeler zijn die naam waardig, die zijn tijd nodig heeft om je in te pakken.