Maarten Devoldere ligt aan de basis van het succes van de Belgische muziekexport. Naast zijn functie als één van de grondleggers van Balthazar, staat hij ook bekend als het zeldzame soort artiesten die solo net zo goed bakken. De verschijning van Devolderes soloproject Warhaus in 2016 sloeg onmiddellijk aan. Op twee jaar zagen even veel albums het licht. Intussen is het even stil geweest rond het alias Warhaus, maar Devoldere is terug met wat misschien wel zijn beste solowerk zou kunnen zijn. ‘Ha ha heartbreak’ is minder sinister dan de voorgaande muziek, maar zet daarvoor melodische gelaagdheid, zachtheid en toegegeven liefdesverdriet in de plaats.
Warhaus opent ‘Ha ha heartbreak’ op een manier die we niet gewend zijn van diens sound. ‘Open window’ is een perfecte introductie van het nieuwe album. Er is zwaar ingezet op meeslepende strijkers en een ambitieus arrangement waardoor deze plaat onmiddellijk op een andere plaats wordt gezet dan Devolderes eerdere soloalbums. Op ‘When I am with you’ horen we een licht funkgehalte met uitgedunde Jungle-vocals – overblijfselen van Balthazars ‘Sand’ die meer dan welkom zijn.
Geen Warhaus zonder het gevoel te hebben in de late avond over straat te lopen en gegrepen te worden door jazzclub-erotiek. ‘It had to be you’ vult Warhaus’ klassieke kenmerk in met blazers die de zee kunnen splitsen. Het gaat van gewichtig geblaas naar zachte soul die doet denken aan Isaac Hayes op ‘Time bomb’. De nummers op ‘Ha ha heartbreak’ zijn goede vrienden die ons op feesten uit de comfortzone halen. Er is eerst die vriendelijk uitnodiging om wat beweeglijk te doen, nadien de duw om jezelf te verliezen in grote arrangementen.
‘Desire’ is dan weer een nummer dat het evenwicht tussen oude en nieuwe sound op deze plaat behoudt. We kunnen ons de vraag stellen hoe het komt dat Devoldere pas op zijn derde album een nummer met deze titel schrijft. Misschien wou hij het verlangen, een centraal thema in veel van zijn muziek, een beredeneerde plaats geven. Of zo klinkt het toch. Er heerst een zekere rust in dit nummer, er wordt geen flame into being gefuckt. Er is zelf de smeekbede om “easy on me” te gaan.
Na een klein intermezzo en twee meer nummers die perfect in lijn passen van de geest van het album klinkt fragiliteit. Lage stapvoetse piano, romantische zwaarte en toegeving zijn de bouwstenen van ‘Best I ever had’. We willen niet zomaar in naam van Devoldere spreken, maar we menen dat er aan het eind een zekere zielsrust te vinden is, zelfs een acceptatie van de hartzeer.
Devoldere heeft zijn tijd genomen licht van koers te veranderen op zijn derde soloplaat. Iets wat nodig leek na twee homogene albums. Sierlijkheid en lichte soul-funk gaan zij aan zij met Warhaus’ gevestigde sound die filmische taferelen waar Nick Cave en Tom Waits Gent ontdekken oproepen. ‘Ha ha heartbreak’ toont een artiest die nog durft groeien en in staat is een album te leveren waar geen enkele zwakke schakel in zit, een zeldzaamheid.
