Recht uit Los Angeles zwaait Wand intussen al een dikke tien jaar met hun toverstokje. Door de dikke wietdampen heen sneden hun psychedelische gitaren, mismeesterd door een overdaad aan fuzz, tot ze bijna klonken als headbangende slangenbezweerders. De vergelijkingen met Pond, Ty Segall, soms zelfs Oh Sees, waren nooit veraf. Hoewel al die inspiratiebronnen nog steeds doorsijpelen doorheen het gloednieuwe ‘Vertigo’, gooit Wand het stokje deze keer over een andere boeg.

De plaat schiet niet uit de startblokken. Hij begint eerder te dobberen, heeft zichzelf van de oever afgestoten met zijn peddel, kijkend waarheen de stroom vloeit. ‘Hangman’ hangt aan met stromen aan feedback, kabbelend over twee noten. Zanger Cory Hanson trekt terwijl op verkenning. Over de hele plaat heen bereikt hij nieuwe hoogtes. Letterlijk dan. Het duurde even voor onze bitcoin viel, maar plots hoorden we het nieuwe referentiepunt: Hanson klinkt meer dan ooit tevoren als Radiohead- en The Smile-boegbeeld Thom Yorke. Wanneer ‘Hangman’ prachtig overstroomt in ‘Curtain Call’, wordt onze dobberende sloep opgetild door aanzwellende strijkers. De hemel klaart op en we zien plots in welks aards paradijs we al geruime tijd vertoefden.

De vreemdste eend in de bijt moet ‘Mistletoe’ zijn. Met zijn verraderlijke groove lijkt het nummer gemaakt om elke luisteraar te verwarren. Zoals Radiohead ook maar al te graag schurkt tegen valse verwachtingen (we denken aan ‘Identikit’, of het valse tempo van ‘Videotape’). Eens de groove zich in je ziel sluit, wanneer je hoofd eindelijk kan rustig mee knikken, ontluikt zich een ongemeen prachtig nummer. Het open einde, met blazers, strijkers en tokkelwerk is misschien wel het mooiste moment op ‘Vertigo’. En zo staan er veel op de plaat nochtans.

We ploeteren dus nog steeds in onze eenzame sloep over rivier ‘Vertigo’. Iets dat eerst leek op de donkere Styx (‘Hangman’ en ‘Curtain Call’ liegen er niet om), bleek ons toch naar prachtige horizonten te brengen. En dan moet het allermooiste nog komen. Op ‘JJ’ stuwen de staccato violen ons richting één lange climax. Hansons stem schuurt zo mogelijk nog dichter aan bij Yorke. De crescendo wordt waanzinnig mooi en doet denken aan het allerbeste op ‘A moon shaped pool’. De bloemenweides ontluiken spontaan. Verder zwaaien eindeloze rijen papavers ons toe en spruiten de zonnebloemen deemoedig de hoogte in. Het geheel wordt overdekt door een weemoedige avondgloed die de kleuren dempt. Als wij voor eeuwig veroordeeld waren tot dit bootje, dan hopen we dat ‘JJ’ op repeat staat.

Het vooruitgestuurde ‘Smile’ liegt er niet om. Een bijna lieflijke ballade die gedrenkt werd in liters brandende benzine, trage fuzz voor de psychedelische zielen. Ons bootje is intussen in een dichte mistbank beland. We worden omsloten door lagen aan reverb en effecten. Geen hand voor de ogen te zien en turen dan maar naar beneden.

En dan zien we het, we zaten al die tijd als enigen in een reddingsbootje. ‘Lifeboat’ gooit onze reddingsboei, sleept ons bootje zachtaardig naar de laatste lengte van ‘Vertigo’. Daar is plots het finale hoogtepunt ‘High time’. Koppig ramt en dramt het nummer op feedbackende gitaren, lawaai, gepiep, gekraak aan een gestaag tempo. Tot het plots, schijnbaar uit het niets, open bloeit in een grootse climax die op zijn beurt ontaard in minutenlange ambient. We liggen op de houten bodem van ons vaartuig en zien de sterren langzaam opschuiven aan het firmament. Het leven is best goed met dit album door onze oren gespiest, gezien de omstandigheden.

‘Vertigo’ is een vreemd eindresultaat voor een band die in het verleden vaak korte, gebalde garagerock aaneen rammelde. Het aantal akkoorden valt op twee handen te tellen. De nummers kabbelen, dobberen en vloeien rustig richting de zee. Alsof de monotone, monochrome principes van krautrock zijn toegepast op trage spacerock. Het klinkt vertrouwd, lijkt op het eerste zicht niet bijster origineel. Toch blijkt het anders dan alles wat we al gehoord hebben. Bovenal klinkt het prachtig, de melodieën, hoe simpel ook, haken zich vast in je vel. De strijkersarrangementen worden magistraal neergelegd. Het is meer, veel meer, met minder dan voorheen. Wat een album!

Wand stelt het album voor in ons land, op 11 november in Botanique (tickets & info).