Amper een jaar na hun goed ontvangen debuut keert het Britse duo Walls terug met een tweede plaat ‘Coracle’. Veel is er aan hun recept sindsdien niet veranderd. Nog steeds horen we harmonieuze melodieën en aanzwellende synthesizers, terwijl achter die muur aan samples vaak mooie, integere liedjes verstopt zitten. Voornemen van de heren was om ditmaal het geheel iets compacter en vlotter te laten klinken dan het debuut. Voor de gemiddelde luisteraar zal het desondanks een opgave blijven om zich de soms wel acht minuten durende, nagenoeg instrumentale nummers van ‘Coracle’ eigen te maken.

Wie de plaat wel de tijd geeft, ontdekt een scala aan spannende ideeën en mooi uitgewerkte composities. ‘Coracle’ doet op zijn beste momenten denken aan de inventieve psychedelica van Animal Collective of de bezwerende house van The Juan McLean. Het jagende geluid van ‘Raw Umber/Twilight’, bijvoorbeeld, slaat ons om de oren met rauwe samples en strakke hooks. De nummers op ‘Coracle’ springen verder moeiteloos heen en weer tussen genres als disco, ambient en minimal. Opvallend genoeg bevindt het werkelijke hoogtepunt van de plaat zich pas aan het einde. Het afsluitende ‘Drunken Galleon’ is een ontroerend en gevoelig liedje met fragiel pianospel en aanzwellende strijkers. Het bewijst dat Walls veel meer in zijn mars heeft dan ongrijpbare electronica composities en eigenlijk vinden we het jammer dat daar niet meer van is terug te horen op ‘Coracle’.

Voor liefhebbers van spannende, ambiente electronica valt er op ‘Coracle’ genoeg te smullen. Toch hadden wij graag iets meer terug willen horen van Walls’ ambities om deze plaat compacter en tastbaarder te maken dan de vorige. Nu bekroop ons af en toe het gevoel dat we naar de soundtrack van een trage arthouse-film aan het luisteren zijn. ‘Coracle’ is daarom misschien niet voor iedereen weggelegd, maar zeker het proberen waard.