We geloven bij Indiestyle nogal hevig in het belang van eerlijkheid. Daarom gaan we gewoon zeggen waar het op staat: we zijn niet overtuigd door de nieuwe van Joey Bada$$ en vinden dat zelf ook jammer. Bij de release van zijn eerste mixtape ‘1999’ waren we meteen grote fan van de toen 17-jarige rapper met een zeer overtuigende oldskool flow. Ook tweede mixtape ‘Summer knights’ kon ons wel bekoren, en hoewel zijn debuutalbum ‘B4.DA.$$’ al heel wat minder ons ding was, konden we de sterke rapgame die hij nummer na nummer neerzette alleen maar toejuichen. Bij de komst van ‘All-Amerikkkan bada$$’ hielden we ons hart al een beetje vast, en dat bleek een juiste reflex.
De eens extreem gevatte 17-jarige heeft besloten om op zijn 22ste een ‘volwassen’ plaat uit te brengen die behoorlijk koud laat. Opgroeien blijkt nogmaals een valstrik te zijn. Dat lijkt misschien een behoorlijk ongenuanceerde mening, dus we zijn je nog wat uitleg verschuldigd. Waarom we precies in de rouw zijn? We verklaren het aan de hand van een drietal hoofdredenen:
1 Rap van mindere kwaliteit
Bij de weinig geïnspireerde soulclap-intro van ‘Good morning Amerikkka’, waar Joey op z’n stoerst de zeer originele zinsnede ‘free your mind’ laat galmen, wisten we het al dat dit niet de meest interessante Joey zou worden. Waar hij in eerste instantie doorbrak met een mixtape die bol stond van originele rijmschema’s en interessant woordgebruik horen we daar nu nagenoeg niets meer van terug. Joey valt bijna volledig terug op eindrijm en het lijkt alsof zijn interesse in intelligente woordcombinaties zoek is. Alles moet wijken voor overduidelijke en daardoor gortdroge teksten die zijn boodschap zonder complicaties overbrengen naar het publiek. Dat resulteert in lyrics als “…Obama wasn’t enough I need some more closure/and Donald Trump is not equipped to take this country over”. We gaan niet zeggen dat we het hier niet mee eens zijn, maar er zijn best wel interessantere manieren om zoiets over te brengen, zeker wanneer we Joey Bada$$ kennen als meester der dubbelzinnige uitdrukkingen. Op de tweede helft van de plaat horen we af en toe wel weer de flow die we zo misten tijdens de eerst zes nummers. ‘Super predator’ en ‘Amerikkkan idol’ zijn interessant en goed uitgewerkt, maar dat is niet voldoende om ons echt vrolijk te maken. En we zouden hier allemaal niet zo zwaar aan tillen hadden we niet geweten hoe goed Joey eigenlijk kan rappen.
2 Inhoud boven vorm
Dat ‘All-Amerikkkan bada$$’ een plaat is met een sterke politieke visie is duidelijk, maar daar heeft de muzikale visie klaarblijkelijk onder geleden. We weten dat het als Amerikaanse en zwarte rapper haast noodzakelijk is om te protesteren tegen het huidige politieke klimaat. Dat kan perfect met fijnzinnigheid, intellect en humor, zoals we het al bij veel andere artiesten zagen. We willen oprechte woede ten opzichte van de politiek zeker niet banaliseren en zeggen dat je dat ‘grappig’ moet kunnen brengen, maar met een overdaad aan tekstuele clichés kunnen we het gewoon niet eens zijn, over welk onderwerp het dan ook gaat. Zo’n negentig procent van de teksten op ‘All-Amerikkkan bada$$’ gaat over politiek, religie en rassenhaat. Onuitputbare onderwerpen, dat wel. Wanneer zowel de inhoud als de manier van rappen nummer na nummer herhaald worden, komt er echter snel sleet op het album.
3 Wie is Joey Bada$$?
Tot slot hebben we moeite met het gebrek aan richting en coherentie op de plaat. Terwijl vorige uitgaven van Joey hem als individu op de kaart konden zetten lijkt het alsof hier het tegengestelde gebeurt. Dit tweede studioalbum is een samenraapsel van verschillende stijlen, iets dat we in deze context niet erg positief bedoelen. Als je een eigen stem hebt als rapper kan je van jazzy popnummers naar trap en dancehall bangers manoeuvreren. Doordat Joey Bada$$ op deze plaat zijn minst overdonderende zelf naar voren brengt, komen al die stijlwissels over als het onvermogen om beslissingen te maken. Veel muzikale keuzes komen niet oprecht over, en dat hoor je gewoon. Zo is ‘Devastated’ bijna te generisch voor woorden. Een trapnummer dat nog meliger is dan ‘Hotline bling’ en daarenboven ook nog eens veel minder interessant. En daar worden we dan een beetje boos van, want niemand zit op deze nummers te wachten, en dat weet Joey Bada$$ vast ook.
Hoewel het zo kan lijken, is deze plaat niet enkel kommer en kwel. ‘Rockabye baby’ is een zware schijf, en meteen ook het best klinkende nummers op de plaat. De verse van Joey zelf is niet slecht, maar het is Schoolboy Q die dit nummer succulent maakt. Bovendien bevat het nummer een sterk refrein, iets wat ontbreekt op het grootste deel van het album. Verder geven we toe dat ‘For my people’ zeker blijft hangen, al krijgen we een beetje stress van de saxofoonsample. Tot slot is ook ‘Legendary’ met J. Cole de moeite waard. Wederom gebeurt er iets interessant op muzikaal vlak, al zijn we er nog niet uit of de overduidelijke wil om Kendrick Lamar te kanaliseren nu schattig of pijnlijk is. Voor een All-Amerikkkan Bada$$ zijn beide waarschijnlijk even erg.
