Zes jaar geleden belandde Vulfpeck in het middelpunt van de belangstelling nadat het collectief Spotify bedot had. Met een geluidloos album getiteld ‘Sleepify’ gingen de mannen van Vulfpeck aan de haal met 20.000 dollar aan royalties, wat we op z’n minst een succes kunnen noemen. Nu, meer dan drie jaar later, kunnen we nieuwste langspeler ‘Mr. finish line’ hetzelfde etiket opplakken. Tien nummers lang neemt een resem aan soulvolle samenwerkingen de pedalen over en laat Vulfpeck zijn vertrouwde genre funk in het kinderstoeltje op de achterbank. Verwacht geen zweterige funk/soul à la James Brown waardoor je met de eerste de beste de koffer wil induiken, maar de verfijndere oorstrelingen van een geliefde.

Bij het Youtube-debuut in 2011 werden ze nog bejubeld door No Treble, een magazine voor basgitaristen, omwille van het (je kan het wel raden) funky basgetokkel. Dus het is op zijn allerminst even schrikken bij het ingetogen Vulfpeck dat we voorgeschoteld krijgen in ‘Birds of a feather, we rock together’ met r&b-zanger Antwaun Stanley. De tedere verzen en het toetsenwerk zouden niet misstaan op bijvoorbeeld de ‘Late night tales’ van Bonobo, net als opvolger ‘Baby I don’t know oh oh’. Die zet namelijk de soulvolle sfeer verder met gedoseerde saxofoonklanken en een ongeremde Charles Jones.

Een radioplaat wil Vulfpeck in geen geval neerzetten, zo bewijst het titelnummer. Hoewel het dat nodige popkantje heeft, mede dankzij de vervormde stem van Theo Katzman, wordt het ruw de kop ingedrukt door een Australisch sportfragment. Vulfpeck blijft dus buiten de lijntjes kleuren en brengt zijn producties haast volledig live, zo verraden de intro’s en outro’s. We hebben dus te maken met het Vulfpeck van weleer. Dan is het met ‘Tee time’ tijd voor een intermezzo, dat het zonder zang of tierlantijntjes moet stellen maar dat genoeg heeft aan up-tempo pianoklanken en geluidseffectjes om ons mee te voeren.

Weet je nog die oorstrelingen waarover we het hadden? Die hartstocht is bijna tastbaar in ‘Running away’. Alle nodige soul-elementen staan aangevinkt, van de sensationele tekst tot de pientere riffs en saxofoon die soms boven water komen. Het speelse ‘Business casual’ zet dan weer de toegankelijke vibe verder die ingezet was op het titelnummer.

Toch krijgt Vulfpeck het niet over zijn hart om zijn kenmerkende funk-spinsels volledig te bannen, bewijst ‘Vulf pack’ met zijn lijvige baslijn, navolgende keyboard en groove die doorraast van begin tot eind. In ‘Grandma’ wordt de levendige funk echter abrupt een halt toegeroepen doordat Antwaun Stanley, net als op de opener, de touwtjes opnieuw in handen krijgt. Het heeft allemaal wat weg van de oudere soul van The Isley Brothers terwijl Vulfpeck zelf naar de achtergrond schuifelt met sober muziekspel. Het beste werd beslist als afsluiter gekozen. Samen met pionier Bootsy Collins schudt de band Parliamentesque funk uit zijn mouw in het eigenaardige hoorspel ‘Captain hook’, waar we te maken krijgen met vervormde lyrics die wel erg aanvoelen als hiphopper Madlib’s alter ego Quasimoto. Kan het nog gekker?

Met zulke kwalitatieve nummers demonstreert Vulfpeck dat het genre soul haar geheimen heeft prijsgegeven en de combinatie met funk nog altijd even tijdloos kan aanvoelen anno 2017. Eerder bogen ze zich al eens met succes over andere genres, van dronken disco tot zwoele rhythm-and-blues. De groep kan moeiteloos een gamma aan muzikale diversiteit neerzetten en dit nieuwe album breidt de onmetelijke grenzen van het funky collectief net dat beetje verder uit.