Je kan moeilijk ontkennen dat Drake de grootste popster van het moment is. Bijgevolg heeft de Canadees bij elke scheet die hij laat de aandacht van de hele muziekwereld, en al zeker wanneer hij plots een “playlist” samenstelt. Eerst en vooral iets over dat woord playlist. Het concept ‘album’ staat al een hele tijd onder druk, maar is helemaal niet op sterven na dood. Kanye weigert zijn laatste plaat als af te zien, de grens tussen mixtapes en studioalbums is zo goed als verdwenen, maar een playlist, dat hadden we nog niet gehoord. Dekt Drake zichzelf in omdat er niet echt samenhang te vinden is op ‘More life’? Is het gewoon een slimme marketingzet? Zien de muziekjournalisten in hun ivoren toren er meer in dan bedoeld is? Duidelijk is dat ‘More life’ vooral een extraatje is in het oeuvre van Drake.

Zo is van een duidelijke rode draad niet echt sprake, of het zou het “toe-eigenen” van de verschillende stijlen zijn. Want dat heeft Drake wel goed gezien. Hiphop, dancehall, afrobeat, grime tot zelfs een Moodymann-sample passeren de revue. Op zich zou dat een willekeurige collectie nummers zijn, die samen niet echt bij elkaar passen. Doordat Drake zich als curator opwerpt, wordt het plots wel geslikt. Dat de rapper/zanger/… zelf niet echt in een hokje te steken is, helpt in dit geval om de linken tussen de songs te leggen.

We hebben wel een dubbel gevoel bij die veelheid aan invloeden. Drake richt de aandacht naar deze (in Amerika) eerder ondergewaardeerde genres, maar net door de reputatie die hij met zich meedraagt, wordt deze playlist in sommige kringen al meteen aan de kant geschoven. Het is natuurlijk ook een makkelijke manier van muziek consumeren. Met tweeëntwintig nummers kan je je meteen voordoen als connaisseur, zonder verder te graven naar de historiek, nuances en subtiliteiten van de verschillende muzikale stromingen. Drake lijkt het te menen met zijn adoratie voor de veelheid aan geluiden die hij bundelt, al flirt hij voortdurend met de grens tussen oprechtheid en opportunisme.

Op de nummers an sich is echter weinig kritiek te leveren. ‘Passionfruit’ en ‘Get it together’ trekken elk feestje op gang. ‘Passionfruit’ is schatplichtig aan dancehall, terwijl ‘Get it together’ meer in de lijn van afrobeat ligt. Beiden moeten het niet hebben van een stevige opzwepende beat, wel van de passie en gevoel die ze uitstralen. Met deze twee songs geeft Drake de genres een groter publiek, en hopelijk een toename in interesse.

Sampha heeft al verschillende malen songs van hem naar een hoger niveau getild en ziet dat nu “beloond” worden met een solonummer op een “playlist” die ontelbare keren geluisterd zal worden. Op eenzelfde wijze komt het geflirt tussen Drake en Skepta tot culminatie op ‘Skepta interlude’. Hij smokkelt zo heel wat Britse invloeden naar binnen. Op ‘4422’ en ‘Skepta interlude’ komt Drake zelfs niet aan bod. Grime zet langzaamaan in de Verenigde Staten voet aan land, en doet met een plekje in deze playlist een grote stap voorwaarts op in de Nieuwe Wereld.

Daarnaast staat ook gewoon een heel deel hiphop op de playlist. Young Thug en 2 Chainz doen hun duit in het zakje om de Atlantastijl op Drake te laten afstralen en ook Kanye West maakt zijn opwachting op ‘Glow’. Op zich geen slecht nummer, maar het past niet meteen in de vibe die Drake wil neerzetten op de andere 21 songs. ‘More life’ is muzikaal in de eerste plaats een playlist die perfect is als feestmuziek en daardoor verdrinkt ‘Glow’ in het grote plaatje.

Toch blijft na een puur muzikale analyse dat dubbel gevoel hangen. Ja, het is een goede plaat, al ontbreekt een en ander om het een niveau hoger te tillen – goede teksten, bijvoorbeeld. Drake heeft altijd vorm op inhoud laten primeren, en kan als het over boodschappen uitdragen op het ene uiterste van een lijn geplaatst worden, met Kendrick Lamar als tegenpool. In het verleden leek hij daar wel beter mee weg te komen. Nog steeds gaat het leeuwendeel van de teksten over Drakes stormachtige liefdesleven. De zielige kantjes van de rapper vervallen echter in het niets vergeleken met zijn “still struggling”-thematiek. Het komt extreem ongeloofwaardig over dat de grootste ster van het moment nog steeds het gevoel heeft dat hij aan de onderste sport van de ladder staat. Ook het terugblikken op messen in de rug en vrienden die van hem profiteerden, begint stilaan te irriteren. Op dat vlak toont hij zich even beperkt als hij op muzikaal vlak inventief is.

Het moeilijke huwelijk tussen inhoud en sound zorgt ervoor dat het label “playlist” misschien al te bewust gekozen is, als preventief verdedigingsmiddel. Uiteraard verwachtte niemand een thematisch afgelijnd album, maar het mocht iets meer zijn. De beats verzachten dit punt van kritiek slechts gedeeltelijk. Het resultaat is dat ‘More life’ een ideale soundtrack is om het gemiddelde kotfeestje van muziek te voorzien. Krab het bladgoud er echter niet af, want daaronder vind je weinig fraais.