Wie op 24-jarige leeftijd een album uitbrengt en het ‘The autobiography’ noemt, kan maar beter iets te vertellen hebben. Als voormalig lid van de meer indie-getinte band Kids These Days moet Vic Mensa nu duidelijk zijn ei ergens anders kwijt. In afwachting van zijn eerste soloplaat stond hij ongeduldig te trappelen als MC van Gorillaz, tourde hij met J. Cole en Danny Brown en schreef mee aan het Grammy genomineerde ‘All day’ van Kanye West. Dat hij zijn debuut dringend in een hiphopnest uitperst is dus geen verrassing. Met de cover lijkt Mensa ons koste wat kost te willen overtuigen dat dit een eindeloos doordacht project is. Al heeft het beeld veel weg van een tienjarige die wanhopig de juiste woorden voor een liefdesbrief zoekt.

Blijkbaar zijn we niet de eersten die over de streep gehaald moeten worden want opener ‘Say I didn’t’ is een onverhulde uithaal naar vrienden en familie die ooit aan zijn keuzes twijfelden. Het is ook meteen een van de betere nummers op het album dankzij de sample uit ‘Didn’t I’ van Darondo (ook terug te vinden op de Late Night Tales-selectie van Bonobo). Als iedereen op z’n plaats gezet is, kan Victor aan zijn verhaal beginnen.

Met anekdotes over zijn eerste kennismaking met racisme in ‘Memories on 47th st.’ en eerlijke getuigenissen over drugsverslaving in ‘Rolling like a stoner’ krijgt het portret stilaan vorm. De toegankelijkheid van die laatste – waar drugsproblemen aan de kaak gesteld worden – zal er ironisch genoeg waarschijnlijk voor zorgen dat het veel gedraaid wordt bij gelegenheden waar lustig het een en ander gebruikt wordt. ‘Homewrecker’ en ‘Gorgeous’ wijzen erop dat hij de zoektocht naar de juiste woorden in de liefde nog steeds niet altijd succesvol aflegt. Meer ontwapenend dan tijdens de brief aan een overleden vriend in ‘Heaven on earth’ wordt Mensa niet.

‘The autobiography’ vormt een redelijk duister geheel: de referenties naar zelfmoordgedachten zijn niet zeldzaam en muzikaal worden de frustraties meestal gejaagd ondersteund. Al zijn er verlichtende momenten met het hoopvolle ‘We could be free’ en ‘Coffee & cigarettes’ dat subtiel gespiest wordt door een gitaarhals. Een ander opmerkelijk instrumentaal moment is ‘OMG’, waar het gitaarlijntje uit de soundtrack van een Tarantinofilm lijkt weggelopen.

Vic groeide op in een gated community in Chicago met een Ghanese vader en blanke moeder. Daardoor leefde hij ook steeds tussen de twee vuren van een vaak problematische samenleving in Amerika. Die verdeeldheid kan je gerust doortrekken naar het resultaat van deze plaat. Hij zet z’n stempel op verschillende plaatsen maar duwt nergens hard genoeg door, waardoor de afdruk die hij nalaat niet bijzonder blijvend is. Waarschijnlijk hadden iets meer geduld en minder urgentie om het ongelijk van iedereen rond zich te bewijzen een meer uitgesproken resultaat opgeleverd.