De Zweedse postpunkers van Viagra Boys presenteren hun tweede langspeler ‘Welfare jazz’ als een frivole postpunk-escapade waarin satire, onverschilligheid en muzikaal experiment samensmelten tot “jazz voor de gewone man”. Viagra Boys zijn actief sinds 2015 en zowel debuutalbum ‘Street worms’ als ep ‘Common sense’ uit 2020 waren een schot in de roos.

De half-Amerikaanse, half-Zweedse frontman Sebastian Murphy is recht voor de raap en goudeerlijk van begin tot eind. Maar niet zonder de nodige lollen en soms verhullende bewoordingen. Opener ‘Ain’t nice’ zet de toon. Thematisch is het nummer het verlengstuk van het relationele schuldbesef uit ‘Blue’ vanop ep ‘Common sense’, maar tekstueel cryptischer. De gebetonneerde baslijn, de springerige elektronica en monotone saxofoon aangevuld met de ‘woo’s’ van Murphy zorgen voor een lichtzinnige en opzwepende opener. Het saxintermezzo doet denken aan een jazzy wachtmuziekje.

‘Toad’ (de video hierboven is een liveversie vanuit de stream ‘Shrimp sessions 2’) is een kruisbestuiving tussen blues en postpunk, en heeft echo’s van de synthpunk van Suicide in zich. ‘Into the sun’ showcaset de heerlijk rasperige stem van Seb en is wederom een spijtbetuiging van een man die tot inkeer gekomen is en graag een tweede – of zoveelste – kans wil. De track vloeit naadloos over in het catchy ‘Creatures’. Zink mee met ‘Viagra boys’ tot aan de bodem van het zwembad samen met alle andere bedenkelijke creaturen en sujetten. Het is een speels relaas over de zinloosheid en absurditeit van het dagelijks leven.

‘6 shooter’ dendert als een hitsige stoomtrein tot aan het demonische en opjuttende intermezzo ‘Best in show li’. ‘Secret canine agent’ combineert het beste van een hondsdolle sax met strakke drums en snerpende elektronica. ‘Welfare jazz’ sluit af met een cover van volksheld John Prine. Het komische ‘In spite of ourselves’ wordt omgetoverd tot een slepend geïntoxiceerd countryduet, maar met respect voor het origineel, de essentie van het nummer en de magie tussen man en vrouw wordt gevat gevat.

Op ‘Welfare jazz’ speelt Viagra Boys met verschillende stijlen zonder hun muzikale eigenheid te verliezen. De verwachtingen waren hooggespannen en worden niet voor de volle honderd procent ingelost, maar toch weet VB opnieuw aangenaam te verrassen. Met de melange van postpunk, blues, country en elektronica verbreden ze hun sound en reikwijdte. Viriel blijven ze in ieder geval, rest enkel nog de retorische vraag: komen van deze plaat naast haren nog andere dingen recht te staan?