Paaldansend dwarsfluit spelen, van de ene meme in de andere rollen, Coachella aan het dansen krijgen en bovenal van zichzelf houden. Lizzo haar 2019 bulkte al van de hoogtepunten, met wat het hoogtepunt zou moeten zijn: een nieuw album ‘Cuz I love you’. Drie singles kregen we al als teaser te horen, waaronder ‘Tempo’ waarop raplegende Missy Elliott te horen is. Het leek in de sterren geschreven dat haar album een homerun ging zijn. Helaas. Lizzo geeft ons tonnen, vaten, kratten vol energie, waardoor de inhoud soms op de tweede plaats komt te staan.

Afsteken gebeurt letterlijk een oerkreet die tot kilometers verder weerklinkt en waarmee ‘Cuz I love you’ officieel geopend is. Die opener is zeker niet mis en toont ons meteen Lizzo haar vocaal kunnen. Ook wat volgt zijn leuke songs, maar ook niet per se meer dan dat. Lizzo weet goed hoe ze een een bolster van energie kan omvormen naar muziek. ‘Like a girl’ en ‘Soulmate’ zijn daar goede voorbeelden van. Kleine hyperkinetische brokjes die, eenmaal voorbij, meer naar lucht doen happen dan blijven hangen. Zelfs voor adempauzes heb je geen tijd, want wat volgt is wederom een pittige energiebom. Slechts twee keer krijgen we wat rust, maar we eindigen steevast buiten adem.

Omdat het album zo intensief is om naar te luisteren, verzakt de aandacht wat na ‘Jerome’, een van de twee tragere nummers op de plaat. Wat ervoor komt, wordt nog actief beleefd, maar wat volgt gaat snel in de vergetelheid op. Uitschieters zijn nog ‘Tempo’ en ‘Exactly how I feel’, de rest mengt samen tot een grijze massa, wat jammer is. Lizzo weet duidelijk hoe het poprecept in elkaar zit en hoe ze het naar hand kan zetten. Maar wat wij horen is veel toeters en bellen waar wat meer verfijning aan te pas had mogen komen. Het is Lizzo’s eerste album bij een groot platenlabel wat de reden kan zijn voor het bombastische karakter. Te veel productie, te veel verfijning, te hard perfectie willen benaderen. “Trop is te veel” en dat geldt ook op deze plaat.

Dat ‘cuz i love you’ niet album van het jaar zal worden, is wel duidelijk me dunkt. Maar dat Lizzo persoon van het jaar zou worden, is daarentegen zeer goed mogelijk. Meedogenloos blijft ze, zowel op haar muziek als ernaast, preken over zelfliefde en acceptatie. Dezelfde boodschap die ze ook in het gros van haar muziek verwerkt. Lizzo laat zich door niemand onder tafel praten en niemand moet commentaar hebben op haar lichaam. Zelf omschrijft ze zichzelf als ‘a big girl’. Dat ze plus size is, steekt ze niet onder stoelen of banken. In plaats van te conformeren met wat de maatschappij ons oplegt, slaat de Amerikaanse een ander straatje in. Dat waarin zij de baas is en openlijk zichzelf omarmt.

Achter al die bombast schuilt alsnog een mooie boodschap. Het is alleen jammer dat we zo nauwgezet moeten luisteren om deze te horen. Het lijkt alsof de zangeres een beetje probeert te schuilen achter drukke instrumentatie, wat nergens voor nodig is. Op naar het volgende project met wat meer van “practice what you preach” en een tikkeltje minder productie. Laat dat maar wat ruiger zijn, zo hebben we Lizzo liever.

Lizzo speelt deze zomer op Best Kept Secret en Rock Werchter.