Factory Records en de Hacienda worden maar al te vaak geassocieerd met wijlen Tony Wilson en Joy Division. 100% terecht natuurlijk, maar het label en de nachtclub stonden voor zoveel meer: een kunststroming, een levensstijl, een instant mythe en bovenal: tonnen inspirerende muziek. Helaas hebben niet alle groepen de tijd even goed doorstaan als Ian Curtis’ band en het na zijn dood ontketende New Order. Vele destijds ronkende of alleszins veelbelovende namen doen nu niet echt meer belletjes rinkelen. Precies daarom werd vorig jaar een eerste ‘FAC. Dance’-compilatie uitgebracht, en de net verschenen opvolger doet precies hetzelfde – oude pareltjes uit een legendarische scene eindelijk nog eens opblinken.
Het is moeilijk om niet vooral verliefd te worden op de bands die het dichtst tegen de donkere new wave van Joy Division aanleunen (A Certain Ratio, Minny Pops) – er is een reden waarom net die sound zo onverwoestbaar is gebleken. Maar op de ‘Fac. Dance 02’-compilatie huist zoveel meer moois. Wat vooral blijkt uit deze collectie nummers is hoe ongeremd en creatief de artiesten onder Factory Records waren. We spreken over één label maar zoveel stijlen: reggae, punk, blazers, krijsende meisjes, Arabische invloeden, lounge en rap – het gevoel heerst dat alles mocht en alles kon. Dit werkt soms bevrijdend (Section 25, Shark Vegas, Nyam Nyam), al blijkt diezelfde open geest soms ook een soort van vrijkaart voor pretentieuze muziek die niet per se het licht had moeten zien (Anna Domino, Royal Family and the Poor, Quando Quango, Swamp Children).
We kunnen ons echter niet van de indruk ontdoen dat ook deze kant van Factory Records een stuk geschiedenis is dat zonder twijfel deel van ieders curriculum zou moeten uitmaken. Al zouden we op de volgende verzamelaar misschien toch op z’n minst één song van Joy Division willen horen?
Album verdeeld door V2