Muziek en politiek hebben elkaar doorheen de discografie van U.S. Girls altijd uitstekend kunnen vinden. Meghan Remy’s experimentele debuut ‘Introducing’ – dat dit jaar tien kaarsjes mag uitblazen – klonk spookachtig, bedeesd en cryptisch. Titels als ‘National anthem’, ‘Outta state’ of ‘I don’t understand that man’ gaven echter blijk van een sterke tegendraadse geest die zich later steeds duidelijker zou manifesteren in Remy’s platen. In 2015 brak de muzikante door met het (ook door ons) gelauwerde ‘Half free’, een verzameling van beklijvende karakterschetsen van vrouwen die hun moeilijke situatie naar hun hand zetten, verpakt in aanstekelijke in-your-face popliedjes met een flink nostalgische polaroid-toets.

Op ‘In a poem unlimited’ begeeft U.S. Girls zich muzikaal op datzelfde nostalgische terrein, al stapt de artieste uit Illinois hier nog een trede hoger. Waar de Amerikaans-Canadese zich op haar vorige album vooral beriep op samples en tapes ontsnapt uit de jaren zestig, emuleert Remy het sixties- en seventiespopgeluid hier onder begeleiding van liveband The Cosmic Range. Samen blazen ze krachtig het stof van ‘Half free’ weg met volle jazz-, funk- en disco-arrangementen die van ‘In a poem unlimited’ U.S. Girls’ meest wervelende en heldere plaat tot nu toe maken.

Nooit klonk Remy’s chaos immers zo intens versmachtend als in ‘Incidental boogie’, nooit was de spanning zo sensueel als in ‘Velvet 4 sale’ en nooit klonk Meghans scherpe Madonna-achtige stem zo gevoelig als op de zwoele low-key productie van het tedere ‘Rosebud’. Dit album baart heel wat verfrissend ge-experimenteer in de vorm van prachtig openbloeiende nummers die zonder twijfel tot Remy’s beste werk behoren. ‘Rage of plastics’ en de up-tempo jamsessie ‘Time’ worden door een bezwerende sax dan weer van flink wat vurigheid voorzien.

Wat naast de instrumenten ook meer dan ooit helder is, is Meghans ongenoegen met de staat van onze maatschappij. Ontevredenheid tegenover de politieke elite is voor Remy eerder al een dankbare bron geweest om geëngageerde songs uit te puren (‘Damn that valley’ blijft een van de betere protestsongs van dit decennium). Toch is U.S. Girls in tijden waar de lijn tussen celebs en presidenten vervaagt, en geopolitieke conflicten eeuwig blijven duren, prangender dan ooit. Dat ontaardt hier in de disco-splinterbom ‘M.A.H’, waar de artieste Barack Obama’s presidentschap stevig op de korrel neemt. Want wat is je “winner’s smile” en je goede reputatie per slot van rekening nog waard als je zo happig bent op het gebruik van “those bugs up high / the coward’s weapon of choice?”

De relevantie van ‘In a poem unlimited’ schijnt het hardst door in de nummers waar seksisme wordt aangesneden, die zich via de #metoo-beweging op de voorgrond van de actualiteit baande. U.S. Girls staat gezien haar vroegere werk wat dat betreft kilometers voor op de mainstream, maar slaagt er toch in om in 2018 zowel verfrissend als aangrijpend te blijven rond het thema, zeker wanneer machtsmisbruik om de hoek komt loeren in ‘Pearly gates’, waar Sint-Pieter zijn poortwachterstatus gretig misbruikt (hallo, Weinstein?). In ‘Incidental boogie’ bestaat er voor het bezongen personage dan weer geen verschil tussen liefde en fysiek geweld. Die gedachte wordt gebrandmerkt door poëtische, maar hartverscheurende lyrics (“To be brutalized means you don’t have to think / And life is easy when there is only pain to compete”). In een wereld die krioelt van dergelijke feiten is het helemaal niet zo gek dat een vrouw dan zou flirten met het idee van gewelddadige wraak zoals de overtuigde pacifiste in ‘Velvet 4 sale’ doet, versterkt door een valse gitaarsolo en triomfante blazers die het militante refrein dragen. “Instill in them the fear that comes with being prey.”

Met ‘In a poem unlimited’ heeft Meghan Remy haar grenzen verlegd. U.S. Girls is in tien jaar tijd gracieus geëvolueerd van een obscuur slaapkamerproject tot ambitieuze, doch toegankelijke popmuziek met een edge. Op deze zesde plaat weet de muzikante nummer na nummer hete hangijzers op een meeslepende manier om te toveren tot weelderige protestpop die je bij de lurven grijpt. Ondergetekende gaat niet mee in de gedachtegang dat politieke turbulentie een goede zaak is voor muziek (en kunst in het algemeen), maar ‘In a poem unlimited’ is een straffe plaat die deze tijd perfect samenvat zonder te fixeren op het intrappen van open deuren.

U.S. Girls deelt op 1 mei het podium met Wye Oak in de Botanique (info & tickets) en staat op 13 mei in de Vooruit (info & tickets).