Van een prima promocampagne gesproken. Amper twee weken op voorhand liet Tyler, The Creator weten dat ‘IGOR’ er zat aan te komen. Bij die melding zat ook nog het artwork van het album (twee verschillende hoezen, de een al prikkelender dan de ander) en dat was het. Geen single, geen videoclip, geen grootse bedoeningen. Het effect was er niet minder om. Iedereen stond plots op zijn tenen te wiebelen van opwinding, want als Tyler zijn zesde album aankondigt, gaat dat nu eenmaal zo. De rapper maakte een decennium geleden naam en faam als de bullebak en opperhoofd van Odd Future Wolf Gang Kill Them All en zit nu al zijn zoveelste reïncarnatie. De rode draad door zijn carrière? Zijn onversneden talent.

‘IGOR’ is wederom een album waarop het roer helemaal omgegooid wordt, zoals ons ook werd beloofd. De geluiden van ‘Bastard’ en ‘Goblin’ liggen al enkele jaren achter ons en hij lijkt ook de klanken van ‘Wolf’, ‘Cherry bomb’ en ‘Flower boy’ ingeruild te hebben. ‘IGOR’ verkent paden waarop Tyler nimmer te vinden was, doch erg logisch zijn. Alsof zijn vorige albums, met het introspectieve ‘Flower boy’ op kop, allemaal samenkomen in het grote experiment ‘IGOR’. Het klinkt niet als de Tyler die je kent. Je voelt echter zijn ideeën en stijl op elk nummer terugkomen.

Aftrappen doet hij met ‘IGOR’S THEME’, waar hij bijna onherkenbaar zijn bars komt zingen zowaar. Eveneens onherkenbaar, Lil Uzi Vert, die samen met Tyler de deur van ‘IGOR’ meteen inbeukt. Een geslaagde samenwerking die meteen laat weten dat dit album de bedoeling heeft om ons in the feels te raken. Even onherkenbaar is Tyler op ‘EARFQUAKE’, waar Playboi Carti zijn opwachting maakt. Met z’n tweeën bezingen ze Tyler zijn lief, die dan wel het beste lief ter wereld mag zijn, maar misschien niet altijd naar waarde geschat wordt. Eerlijk is het minste wat je van Tyler zijn pennenstreken kan zeggen.

Naadloos gaan we over naar ‘THINK’. De rode draad, de liefde, blijft hier onze gids. Tussen de fijne beats door horen we Tyler zingen over zijn demonen en zijn terughoudendheid in de liefde, om dan uiteindelijk toch overstag te gaan. Zeemzoet bij momenten, al ligt dat misschien aan het feit dat Tyler nog altijd niet aan het rappen is geslagen en zich vooral als zanger laat gelden. Dat Solange hier haar stem uitleent doet de zaak allerminst kwaad. Een oorwurm van buiten categorie.

‘EXACTLY WHAT YOU RUN FROM YOU END UP CHASING’ is een niemendalletje nog nog opgeleukt wordt door een Santigold-sample, maar slechts het voorgeborchte van ‘RUNNING OUT OF TIME’, waar het verhaal een kleine wending krijgt. Zoals de titel al deed vermoeden, beginnen de eerste scheurtjes in de relatie van Tyler zich te vertonen. De twijfel neemt toe en bereikt een hoogtepunt op ‘NEW MAGIC WAND’ dat bijna een smeekbede is om hem niet achter te laten. Wederom is Santigold op de achtergrond te horen en ze geeft het nummer een extra dimensie, gezien onze voormalige homofoob Tyler nu een jongen probeert te overtuigen om zijn vrouwelijke ex te vergeten.

Kortom, gegoochel met volwassen thema’s alom. Een gewaagde zet, zeker gezien zijn verleden bij OFWGKTA. Desondanks voelt het ontzettend natuurlijk aan, alsof het altijd zo had moeten ontplooien voor de rapper. Wanneer hij op het einde van ‘NEW MAGIC WAND’ toch nog eens zijn flow van in de goeie ouwe dagen bovenhaalt, is het toch genieten voor de al iets oudere fans. Het niveau zakt dan eventjes met ‘A BOY IS A GUN’, waarin hij uitvoerig de liefde probeert te vergelijken met het bezitten van een wapen, maar ons ondanks de jazzy beats en Solange slechts matig weet te bekoren. Tijd dan voor een beetje Kanye West op ‘PUPPET’, waar beide op zoek gaan naar de gevolgen van onder de sloef te liggen. Atypisch voor twee van dé alphamannetjes in de rapgame, een goeie song levert het wel op. Evenzeer een knaller van formaat: ‘WHAT’S GOOD’, waar hij toch weer ietwat teruggrijpt naar wat hem groot maakte tien jaar geleden: vol gas rappen over vrij harde beats.

Op naar nummer tien van het album en de diehardfans weten ondertussen dat die garant staat voor plezier. Als sinds ‘Bastard’ staat track nr 10 gekend als een het nummer waarop Tyler meerdere nummers in elkaar propt. Hier is het niet anders, met ‘GONE, GONE/THANK YOU’. Met beats die zo uit Ariel Pink zijn koker hadden komen en Cee Lo Green die hier ook even zijn opwachting maakt, bricoleert de rapper een uitmuntende, meeslepende song. De achteloosheid waarmee hij dan zelf ook nog rapt is weergaloos, alsof hij rustig vanuit zijn strandstoel nog wat in de microfoon mikt. Zo relaxt klonk hij zelden. Echter, zoals dat gaat in het leven, komen alle mooie verhaaltjes wel eens op hun einde. De twee afsluitende nummers, ‘I DON’T LOVE YOU ANYMORE’ en ‘ARE WE STILL FRIENDS’ verklappen nogal opzichtig hun thema en vormen zo naast twee uitermate puike liedjes ook de perfecte afsluiters voor wat een bij momenten weer pijnlijk eerlijke trip was doorheen Tyler zijn gevoelens.

Wie niets van de schreeuwerd uit Los Angeles moest hebben voor ‘IGOR’ zal waarschijnlijk ook nu niet plots zijn ziel aan de duivel verkopen. Echter, Tyler, The Creator zet met ‘IGOR’ wel een tour de force neer. De vergelijking met ‘Channel orange’ of ‘Blonde’ van Frank Ocean dringt zich op, te zien wanneer je juist op die bandwagon gesprongen bent. In de trant van zijn vroegere clanmember durft nu ook Tyler definitief zijn demonen en zijn seksualiteit onder woorden te brengen. En om dat met verve te doen, wordt er verder gekeken dat de neus lang is muzikaal. In de grond is dit een rapalbum, zoals ‘Channel orange’ dat ook had moeten zijn na ‘Nostalgia ultra’, maar de geluiden die Tyler weet aan te boren maken van het album zo veel meer. Pop, jazz, soul, r&b en een gezonde dosis hiphop en rap maken dat dit album genres overstijgt en nu al een van de meer relevante en beste albums van het jaar is. Waarvoor hulde.