We kunnen ons wel inbeelden dat het geen sinecure is voor een groep met zo’n negentien leden om een comeback te orkestreren. Vandaar dat de vreugde bij de achterban van het Canadese cultcollectief Broken Social Scene zo groot was toen bekend raakte dat er een nieuwe tour en plaat aan zaten te komen. Ondanks een tijdsinterval van zeven jaar sinds het vorige album ‘Forgiveness rock record’, klinkt de folkpop van BSS op ‘Hug of thunder’ even melancholisch en bombastisch zoals we van hen gewoon waren: diep ontroerend voor de een, zware overkill voor de ander.

Eind mei tekenden de Canadezen reeds present in het Antwerpse Trix, waar ze de aanwezigen al lieten proeven van enkele nieuwe nummers. ‘Halfway home’ bijvoorbeeld, dat na de mystieke, instrumentale intro ‘Sol luna’ meteen de vaart in het album gooit met een onvervalste, euforische pop-anthem à la Snow Patrol of, nog extremer, Coldplay. Gelukkig blijft BSS ook trouw aan z’n indie-verleden met behulp van enkele hyperkinetische gitaarriffs en andere alternatieve franjes. Toch is er een groot contrast met de overige barokke popnummers, die een stuk eclectischer en compromislozer zijn samengesteld.

Op het eerste zicht zou je nochtans zeggen dat ‘Protest song’ een zoveelste clichématige aanklacht is tegen… Ja, tegen wat eigenlijk? Wel, laat dat soort ondoordacht verzetsgedrag nu net zijn wat door Emily Haines op een spottende manier wordt bezongen, een meta-protestsong als het ware. Voor een eerste hoogtepunt is het wachten op song nummer vier ‘Stay happy’, waarin voor het eerst elk van die ontzagwekkende veelheid aan uiteenlopende instrumenten iets essentieels lijkt toe te voegen aan het geheel. Van jazzy gitaren, lawaaierige blazers, een geslaagde samenzang, lekkere baslijntjes tot een drumcomputer die uit het niets lijkt te verschijnen: catchy en verrassend tegelijk, zo horen we het graag.

Grondleggers Kevin Drew en Brendan Canning verklaarden al dat de opnames heel wat professioneler verliepen dan zeven jaar geleden: de dagen van joints smoren, bier drinken en gewoon wat rondlummelen in de studio zijn voorbij, mede door de persoonlijke en werkgerelateerde ervaringen die de verschillende leden in de tussentijd hebben opgedaan. Aan vakmanschap geen gebrek, al lijkt de band dat bij momenten iets te hard te willen bewijzen. Een voorbeeld daarvan is ‘Vanity pail kids’, dat opent als een spannende postpunk-song, maar al gauw verzandt in een chaotische wirwar van een heel resem stijlen, gaande van folk over grunge tot funk.

Gelukkig brengen de vocalen van Leslie Feist beterschap op titeltrack ‘Hug of thunder’. Haar tedere stem heeft een kalmerende uitwerking in een wondermooie, instrumentale opbouw waardoor de liefdevolle connotatie die de ‘hug’ vanuit de albumtitel meedraagt, eindelijk kracht wordt bijgezet. ‘Victim lover’ gaat verder op dat elan met een zwoele neo-noir, jazzy percussie en bijhorende Air-bas. Nieuwbakken zangeres Ariel Engle zorgt met haar hese en donkere stem voor een laatste orgelpunt wanneer ze zingt “things will get better, ‘cause they can’t get worse”, de perfecte bewoording voor het zwarte, maar tegelijkertijd hoopgevende beeld dat de muziek van BSS oproept.

Volgens Drew moet dit comeback-album gezien worden als een vrijkaartje voor een vlucht ver weg uit onze hectische, hedendaagse maatschappij; een plaat die ondersteuning en begrip wil bieden voor al wie daar nood aan heeft. De emoties lopen net als op eerdere BSS-creaties hoog op, al kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat het soms allemaal wat geforceerd klinkt. Velen zullen het hier uiteraard grondig mee oneens zijn en stellen dat we die bombast en epische karakter net moeten koesteren. Even goede vrienden.