Laten we even een open deur intrappen. Hannah Reid, sirene van dienst bij London Grammar, brengt een stemgeluid voort van een verstillende schoonheid waarbij je een speld kunt horen vallen (we herinneren ons de passage op Rock Werchter 2014). Het is bijgevolg zo jammer dat ze op ‘Truth is a beautiful thing’ met diezelfde speld enkel prikjes mag uitdelen, in plaats van met de botte bijl op onze ziel in te hakken.

Vier jaar zitten er tussen deze plaat en voorganger ‘If you wait’, een titel die niet gelogen bleek. Met dat debuut baanden ze zich met succes een weg naar het hart van fans van The XX, Daughter en Oh Wonder en naar de hoogste regionen van de hitlijsten. Op ‘Truth is a beautiful thing’ horen we een groep die goed is in wat ze doet, en dat helaas ook zelf beseft. Die zelfkennis leidt zelden tot interessante uitstapjes, en de nummers op deze tweede langspeler zijn stuk voor stuk voorzien van een laagje hoogglanzend voorspelbaarheidsvernis.

Door de productie niet langer op zich te nemen maar ervaren rot Paul Epworth (Adele, Florence + The Machine, Coldplay…) onder de arm te nemen, hebben ze natuurlijk het ideale klankbord in handen om de bekentenissen en twijfels van Reid tot in den treure te doen aanzwellen – elk nummer opnieuw. Er wordt gevibreerd, gegalmd en geëchood dat het een lieve lust is, op het melodramatische af. Celine Dion heeft al gebeld om te melden dat ze haar pathos terug wil.

Natuurlijk zijn er sterke momenten terug te vinden. Single ‘Oh woman oh man’ grijpt keer op keer naar de keel, en het is opvallend hoe het langste nummer ‘Hell to the liars’ dankzij de strijkersarrangementen en subtiele uitbarsting tevens het langst blijft boeien. Een geruststelling, want na opener ‘Rooting for you’ vreesden we even dat we elf nummers lang wortel zouden schieten. Ook de andere singles blijven in het grotere geheel overeind, al zakt het niveau daarna wat naar beneden. Bij hun debuut krabbelden wij al ‘te veel van hetzelfde’ in de marge van onze traanklieren, een bedenking die we voorlopig nog niet weggommen. Niet dat we plots een dubstep-drop of metal-riff verwachten, maar een beetje variatie had echt geen kwaad gekund.

Dat is het probleem met tweede platen van bands die succesvol werden door te mikken op de traankanalen van hun aanhang. Wanneer je dat kunstje kunstmatig herhaald en in elk nummer probeert te verwerken, hol je al snel je geloofwaardigheid uit. Wij geloven oprecht dat het trio af en toe soms ook gewoon pizza eet of naar Fleetwood Mac luistert – kortom, gelukkig is. Misschien daar eens een nummer over schrijven? Het zou in ieder geval een welkome verademing zijn tussen de overwegend eentonige piano-ballads die we al kenden van hun debuut.

Niet getreurd: de nummers van ‘Truth is a beautiful thing’ zullen vast opduiken in de soundtrack van enkele cinema-tearjerkers, en ook tijdens de eindejaarsperiode zullen de cd’s te vinden zijn aan de kassa van menige supermarkt, naast Adele en andere mama-proof materiaal. Want wie betreurt dat de knuffelrock-cd’s in de plaatselijke bibliotheek door de vele krassen onspeelbaar zijn, heeft met deze nieuwe London Grammar een ideale soundtrack voor de volgende kaas- en wijnavond. Wie hoopte om omver geblazen te worden, zet beter de ventilator wat harder dan de stereo.