Los Angeles, midden jaren 90. Rebellerende pubers en een dertienjarige die zijn thuissituatie ontvlucht en toenadering zoekt tot een groepje skaters: ziehier de context van ‘Mid90s’, het regiedebuut van Jonah Hill. Met muziek van onder andere Bad Brains, Pixies, A Tribe Called Quest, Nirvana en Wu-Tang Clan moet er niet ver gezocht worden naar de vibe van dit verhaal. Ook het rock-enfant terrible uit dat decennium, Trent Reznor (Nine Inch Nails en oscarwinnaar voor de soundtrack van ‘The social network’), en compagnon de route Atticus Ross werden aan boord getrokken om een viertal scènes van de gepaste muziek te voorzien.

De dertienjarige Stevie lijdt in ‘Mid90s’ onder de fysieke en emotionele tirannie van zijn oudere broer Ian en de tumultueuze gezinscontext. Genoeg redenen om heil te zoeken in de skatecultuur met bands die driftig en strijdbaar het establishment het vuur aan de schenen leggen. Verrassend genoeg geeft dit Reznor geen vrijgeleide voor snelle oldskool skatepunk, maar blijft hij mijlenver weg van de emotie die hem door de jaren 90 deed razen. De woede en agressie die toentertijd zijn brandstof leek te zijn, zijn compleet onvindbaar op de nummers die voor de film werden geschreven. Deze ep bevat intieme pianoballads die eerder beelden opwekken van nachtelijke skateboardtrips doorheen een lege stad, mijmerend over het wel en wee van een puberbestaan. Het zijn bezinningsmomenten waarbij reflectie en rust de bovenhand kunnen nemen.

Reznor en Atticus voorzien het geheel evenwel van voldoende gelaagdheid. De piano mag dan wel steeds het voortouw nemen, de soundscapes die de achtergrond vormen bepalen minstens evenveel de sfeer. ‘The start of things’ klinkt op die manier echt als een ontwaken, terwijl de synthgeluiden de titel in ‘Big wide world’ perfect vorm weten te geven. ‘Further along’ is een voltreffer waarbij de onzekerheid tussen elke pianotoets een stevigere greep op het verhaal lijkt te krijgen. Tot er heel subtiel met een vleugje noise een catharsis tevoorschijn komt, alsof in enkele seconden hét moment van de film wordt vormgegeven. Of ze hiermee ook de geest van de film of scène perfect weten te vatten, zal je binnenkort zelf in de cinema moeten gaan beoordelen.