Passion Pit verschuilt zich niet langer achter sierlijk afgewerkte popliedjes. Zo verklaarde Michael Angelakos, creatief brein achter het indiepop-project, in een brief die hij in maart op Twitter plaatste. Eerder uploadde de artiest twee maanden lang tien liedjes op de YouTube-pagina van The Wishart Group. Die puzzelstukjes vormden uiteindelijk de plaat ‘Tremendous sea of love’. De tracks werden snel weer verwijderd maar inmiddels staat het volledige album op de gekende streamingdiensten.

The Wishart Group is een organisatie die Angelakos eerder dit jaar in het leven riep om het stigma rond mentale gezondheid bij artiesten te doorbreken. De Amerikaan die zelf te maken heeft met een bipolaire stoornis, is al jaren vocaal voorstander van open conversaties rond mentale gezondheid. Nu richt hij zijn pijlen op de muziekindustrie. Die is te weinig begaan met de gezondheid van de mensen waarvan ze winsten opstrijkt. Al te vaak worden artiesten volgens hem niet serieus genomen of simpelweg belachelijk gemaakt om hun problemen.

Op ‘Tremendous sea of love’ voegt de artiest de daad bij het woord. Het is niet alleen zijn meest persoonlijke werk tot nu toe, de zanger-producer ging ook voor een volledige DIY-aanpak zonder hulp van zijn label Columbia. Tijdens het proces wilde Angelakos geen honderden iteraties doorstaan om het perfecte liedje te bekomen. De nummers zijn vaak geschreven, geproducet en gemixt de avond voor ze op YouTube verschenen. Het uitgangspunt voor deze plaat was dan ook iets dat puur, ongepolijst en vooral eerlijk klinkt. Dat is in het huidige fake news tijdperk geen overbodige luxe. “Because today, to revise is to propagate”, zoals hij het stelde in zijn brief aan de fans.

De vrijheid die Michael genoot tijdens het maken van dit album laat zich duidelijk merken in de structuren van de nummers. De maximalistische zeemzoete sound die Passion Pit kenmerkt is nog steeds duidelijk aanwezig, al is dat niet meer zozeer in de vorm van de hapklare radiovriendelijke popsongs van ‘Gosammer’ of ‘Kindred’. Het meta-hitje ‘I’m perfect’ en de slow jam ‘Hey K’ (gericht tot ex-vrouw Kristina Mucci) komen dan nog het dichtst bij dat herkenbare Passion Pit-geluid.

In plaats van dat vertrouwde geluid verkent de synthpop-virtuoos nieuwe horizonten. Zo zijn er nummers als het schurende vocoder-probeersel ‘Inner dialogue’ of de krachttoer ‘Somewhere up there’, waarbij je in de eerste seconden zou denken dat je net een plaat van Oneohtrix Point Never hebt opgelegd. De heldere synths en Angelakos’ stem doen je dat echter snel vergeten. Het stuk is naar eigen zeggen een paniekaanval in drie delen en een fuck you naar de voorspelbaarheid die z’n vorige platen plaagde. Het is een onsamenhangend geheel, doch een experiment dat hem verrassend goed afgaat. De etherische klanktapijten op het titelnummer zijn ook aangenaam maar door z’n gebrek aan richting gaat de track helaas snel vervelen.

In de brief op Twitter benadrukte de artiest dat hij dit album voor zichzelf én voor jou schreef: “You are always good enough”. Dat sentiment weet hij met ruwe en directe songs deftig over te brengen, zowel naar jou toe (‘You have the right’, ‘The undertow’) als naar zichzelf (‘To the otherside’). Al kun je wel eens je ogen rollen bij cliché zinsneden als “love is the answer” of “you have a right to look away / and take a night or a day”, ze doen niet per sé afbreuk aan de boodschap die Michael wil overbrengen. Het hoeft uiteindelijk niet altijd cryptisch te zijn.

“I don’t have the guts to be as honest as I am with Passion Pit on my own” zei Angelakos twee jaar geleden nog in een interview met Pitchfork.  Met de catharsis op ‘Tremendous sea of love’ toont hij duidelijk aan die moed gevonden te hebben. De hitjesmaker treedt op een verdienstelijke manier buiten de schaduw van Passion Pit zoals we het kennen en levert met deze stroom van bewustzijn z’n meest ontwapenende plaat tot nu toe af.