De zanger van De Staat en de zangeres van Roosbeef samen, dat klinkt al veelbelovend. Meer zelfs, ze doen het al voor de tweede maal. Vandaar de titel, ‘De Tweede Speeldoos’. De eerste speeldoos, simpelweg ‘De Speeldoos’, verscheen in 2009. De opvolger bevat dezelfde ingrediënten: de mooie stem van Rebergen, de directe muziek en zang van Florim en vooral andermans teksten. En net dat is wat deze reeks (dat kunnen we nu toch wel zeggen) zo bijzonder maakt. Het duo ging voor hun eerste album aan de slag met teksten uit een dichtbundel van personen met een verstandelijke handicap en putte voor nummer twee uit gesprekken die ze voerden met mensen met onder meer autisme en het syndroom van Down.
Het blijft een vrij kort album natuurlijk. Slechts zes nummertjes telt het en in minder dan een halfuurtje is alles al voorbij. Maar het kruipt onder de huid. De stem van Rebergen heeft iets kinderlijks en tegelijk pakkends, alsof iemand iets net te luid in je oor fluistert, en je toch moet glimlachen omwille van de tederheid die eruit spreekt. Zoals in ‘Nooit Verliefd’, waarin ze met haar engelenstem de woorden “ik word nooit verliefd, ik kan het niet” zingt. We gokken op een tekst van iemand met autisme, alleszins, het raakt ons. De harde eerlijkheid die door het hele album loopt is van een zeldzame schoonheid. Niet alleen pijnlijke waarheden, ook de kinderlijke oprechtheid die spreekt uit ‘Dansen Met Jou’ is aandoenlijk. Het doet je denken hoe simpel en logisch het leven eigenlijk kan zijn, en hoe ingewikkeld alles soms is geworden tegenwoordig. Het gaat misschien te ver om te zeggen dat het een wake-upcall is, maar het zet toch een beetje tot nadenken aan.
Buiten de teksten, die werkelijk prima naar de nummers vertaald worden door het duo, is ook op de muziek niets aan te merken. Bij ‘Discotheek’ heb je bijvoorbeeld niet de minste moeite om je ook echt een discotheek in te beelden. Geen hippe club, maar zo eentje uit een Vlaamse film die het decor kan zijn voor iets als Iedereen Beroemd: Fletse glitterbol aan het plafond, afschuwelijke kleurspotlights, mensen met blonde pruiken en een foute, kleffe slow, het zit allemaal vervat in de muziek. Een hele prestatie. Afsluiten doen ze met het prachtige en stille ‘Scheld Me Kwijt’. We gaan er geen woorden aan vuil maken, soms spreekt het nummer op zich al meer en vooral beter dan dat wij dat kunnen. Dit is zo een geval.
Behalve dat dit een erg mooi en nobel project is, is het vanuit muziekoogpunt ook uitermate interessant. Wie vertrouwd is met zowel De Staat als Roosbeef weet dat ze niet bepaald dezelfde muziek maken. Het kon dus ook evengoed helemaal verkeerd uitgepakt hebben, maar hier levert het iets prachtigs op. Je kunt het album ook kopen met een echte speeldoos erbij, wat de pret alleen nog maar verhoogt. De release van het jaar zal het niet worden, maar een hoogtepuntje is het zonder meer. Uitstekend plaatje, dat scoort dankzij zijn wondermooie eenvoud en bescheidenheid. We hopen dat er nog vele speeldozen volgen.
Website Torre Florim en Roos Rebergen
Album verdeeld door V2