Het is tegenwoordig drammen voor een plekje in de kruin van de singer-songwriterscene. Twee jaar geleden wensten we hoogvlieger Sarah Beth Tomberlin een opvolger toe die minstens even goed zou zijn als haar debuut ‘At weddings‘, maar met nieuwe ep ‘Projections’ op zak zal ze toch nog even op de lagere takken moeten vertoeven. Gelukkig ontsnappen er ook uit het dichtbegroeid gebladerte soms schitterende zangtonen.

Heel even lijkt het alsof er niet twee maar tien jaren gepasseerd zijn sinds Tomberlins debuut. In opener ‘Hours’ klinkt de Amerikaanse – nog steeds maar 25 – verrassend matuur; er huist in haar stem een berustende droefheid die in 2018 hoogstens pril kiemende was. Op een directere manier dragen ook de heerlijk ouderwetse contrabas en jazzdrum bij aan dat rijpere geluid. De krakende instrumenten worden na nummertje één dan wel opgeborgen; toch blijft de sound van ‘Projections’ warmer en knusser dan die van ‘At weddings’. Zou de productie van Alex G daar iets mee te maken kunnen hebben?

Van de vijf songs op de ep zijn er drie goed. Eentje bespraken we al, de andere twee heten ‘Floor’ en ‘Natural light’. Het zijn even opzichtige als sterke sollicitaties voor een plekje op het nieuwe sadgirl-label van Phoebe Bridgers. ‘Could I sit on your floor again? I’ll do much better if I can’, klinkt het in het mistroostige ‘Floor’, dat net als de rest van de ep over een afgelopen, onevenwichtige relatie lijkt te gaan. Simpel, eerlijk, mooi. Tijdens de trage afsluiter ‘Natural light’ komt trouwens de sfeervolle ambient weer opzetten die van ‘At weddings’ een mistige plaat maakte.

Helaas overtuigt veertig procent van de songs niét: ‘Wasted’ is ondanks z’n vioolpulkjes en opgewekte percussie nogal flauw, ‘Sin’ is zeurderig en heeft een gitaarlijntje waar je na vijf luisterbeurten horendol van wordt. Te veel middelmatigheid voor een ep die slechts vijf nummers telt, al leert een simpele rekensom ons dat Tomberlin net niet buist.