Jubilee Road, Oost-Londen: een rustige straat met verzorgde voortuintjes en typische Britse rijhuizen. Het is de plaats waar Tom Odell de voorbije jaren woonde en muziek schreef. Het overgrote deel van de derde plaat werd opgenomen in zijn living en is geïnspireerd door zijn buren en vrienden. Op Odells site kan je hen zelfs ‘ontmoeten’ en een kijkje nemen in zijn woning.

Openings- en titeltrack ‘Jubilee road’ schetst Tom al meteen als ervaren songwriter pur sang, gekluisterd aan zijn buffetpiano, flirtend met rijke akkoorden en openhartige songteksten. “And the neighbours, I think they still hate me for all these songs I endlessly sing”. ‘If you wanna love somebody’ klinkt iets anders op het album dan als single: drums vallen al meteen in en er is een uitgerokken outro. De single-versie is wel nog als laatste nummer toegevoegd, maar is vrij overbodig.

Op zijn vorige twee albums ‘Long way down’ en ‘Wrong crowd’ wist de 27-jarige zanger een gebalanceerde mix te brengen van melancholische ballads en expressieve rocknummers. Nu doet ‘Jubilee road’ vooral denken aan het debuutalbum uit 2013 vanwege de simpele bandbezetting: piano, bas, drums en af en toe gitaar. Eventuele toevoegingen overtuigen op deze plaat allerminst: de blazers en sentimentele gitaar doen ‘Son of an only child’ klinken als een goedkoop kerstnummer. Ook de saxofoon in de single ‘You’re gonna break my heart tonight’ komt niet in de buurt van Clarence Clemons ooit deed en sterft weg in een onnatuurlijke fade-out.

Waar we in ‘Wrong crowd’ nog strijkers, vintage elektrische piano’s en veelzijdige backing vocals hoorden, moeten we het nu stellen met een erg basic klankkleur. Zo moet een song stevig in haar schoenen staan als het alsnog wilt overtuigen. De zangmelodie in ‘China dolls’ en het nostalgische ‘Go tell her now’ slagen hier echter wel in. Enerzijds de akoestische gitaar en vettige bas in eerstgenoemde en achtergrondgeluiden in ‘Go tell her now’ ontsluieren spontaniteit en een uitnodigende cosiness. Het duet ‘Half as good as you’ maakt ook veel goed. De dynamiek tussen de beloftevolle Alice Merton, klinkend tussen Florence Welsh en Laura Marling, en Odell is ontroerend en het nummer is goed opgebouwd.

Hoewel Odell beweert dat ‘Jubilee road’ hét album is dat hij al altijd had willen maken, ontbreekt er creativiteit en efficiëntie. Zijn nieuw materiaal raakt ons minder: ‘Don’t belong in Hollywood’ en ‘Wedding day’ hadden voor mij zelfs niet op de plaat gehoeven. Misschien halen we minder voldoening uit nummers die niet over gebroken harten en stukgelopen relaties gaan, daar waarin Odell meester is. Maar geen zorgen, de Brit bewijst dat hij nog steeds in staat is om degelijke songs neer te schrijven. Ondertussen is hij opnieuw verhuisd dus kunnen we benieuwd uitkijken naar wat de toekomst brengt.

Tom Odell speelt op 18 januari (gewijzigde datum!) in La Madeleine, Brussel. Info & tickets.