In een nog niet zo ver verleden werd Tokyo Police Club het Canadese antwoord op The Strokes genoemd. Gezien de status van die laatste creëert dat toch een zekere verwachting, die het viertal uit Newmarket, Ontario nooit helemaal heeft ingelost. De eerste hype hebben ze wel vlot overleefd, want bijna tien jaar nadat ze de gitaren een eerste keer omgordden, brengt de band met ‘Forcefield’ al zijn vierde langspeler uit. Na zo een parcours mag je wel spreken van blijvers en niet meer van beloftevolle nieuwkomers.
De eerste luisterbeurt van deze nieuwe cd liet ons eerlijk gezegd op onze honger zitten. De sterkte van hun vorige werk was dat de groep duidelijk een eigen geluid probeerde uit te bouwen dat onstuimigheid en rusteloosheid combineerde met een goed gevoel voor songs en teksten. Met ‘Forcefield’ hadden we de indruk dat ze die speelse, tegendraadse hooks ingewisseld hadden voor een meer poppy aanpak. Nummers als ‘Beaches’ of ‘Toy Guns’ durven we zelfs gewoon te glad noemen. Het zijn geen slechte wijsjes maar ze glijden van ons af richting vergetelheid. Gelukkig komt er soms wel weer dat stuurse kantje naar boven. Zo maken de baslijn en de gejaagdheid ‘Tunnel Vision’ voor ons tot het sterkste wat de plaat te bieden heeft.
Een andere eigenaardigheid is dat het album opent met het meer dan acht minuten durende ‘Argentina (Parts I,II,III)’. De vraag dringt zich op waarom ze die drie delen per se in één langer nummer wilden proppen. Hadden ze niet elk idee apart kunnen uitwerken tot iets dat meer in lijn lag met de andere korte, gebalde liedjes van rond de drie minuten op de elpee? Of was het misschien net de bedoeling om het contrast te accentueren met ‘Hot tonight’? Dit is zonder meer een single met potentie waarin we wel nog duidelijk horen waarom Tokyo Police Club ooit werd vergeleken met de bende rond Julian Casablancas. Met een tikkeltje geluk groeit het uit tot de hit die we deze zomer overal op de festivalcampings uit de draagbare speakers horen schallen.
‘Forcefield’ is een degelijk, zomers plaatje dat de perfecte soundtrack zou vormen bij zo een typische tienerkomedie waarin een paar vrienden van de vrijheid genieten voor ze aan het “echte” leven beginnen. Jammer genoeg geldt hier dat degelijkheid tegelijkertijd ook het stempel meedraagt van saaiheid. Dat is niet echt wat je verwacht van een groep die je vroeger associeerde met adjectieven als onstuimig en onbesuisd.
Tokyo Police Club heeft voorlopig geen concerten gepland in België of Nederland.
Album verdeeld door V2
