Sommige dagen kan je je perfect voor de geest halen door middel van een gebeurtenis. Maandag 17 november 2014 was zo’n dag. Het was een grauw en lusteloos etmaal – de komst van Foo Fighters naar Rock Werchter was nu niet bepaald de grootste verrassing – dat achteloos voorbij leek te hobbelen. Tot wij ‘Hollywood’ te horen kregen, de eerste officiële single van de debuutplaat van Tobias Jesso Jr. Die uitgepuurde pianoballad verwoordt hoe hij wegkwijnt in de Golden State, de eclectische blazers lijken een instrumentale weergave van de chaos in zijn hoofd.
Een overdosis slecht nieuws bracht een abrupt einde aan de American Dream van de Canadese jongeman. Nadat zijn beoogde muzikale carrière er eerder al flopte, wist Jesso Jr. met zichzelf geen blijf meer in Los Angeles en keerde dan maar terug naar hometown Vancouver. Na een paar wondermooie creaties – ‘True love’ staat niet op dit album, maar is wel de moeite waard – probeert hij de aandacht van Chet ‘JR’ White (Girls) vast te krijgen, en die blijkt behoorlijk enthousiast te zijn.
White werkte met hem aan songs voor ‘Goon’, net als Patrick Carney (The Black Keys), John Collins (New Pornographers) en Ariel Rechtshaid (Haim, Vampire Weekend). En de plaat zelf, horen wij je intussen denken? Wel, die lost de vele opgestapelde verwachtingen moeiteloos in. Luister bijvoorbeeld maar naar verbluffend mooie ‘Just a dream’ waarin hij in de huid van een vader kruipt die zijn pasgeboren kind het naderende einde van de wereld moet melden.
Op het merendeel van zijn eersteling staat Jesso Jr. zichzelf bij op piano – hij doet dat overigens met verve – maar op ‘The wait’ staat een akoestische gitaar in het middelpunt der belangstelling. De repetitieve riff en de zalvende stem plaatsen het nummer ergens halverwege tussen Nick Drake en Ben Howard, terwijl de artiest op ‘Bad words’ eerder klinkt als een moderne reïncarnatie van Daniel Johnston. Maar bovenal heeft de Canadees iets Lennonesque; zijn fenomenale uithaal in ‘How could you babe’ is Lennon uit de eenentwintigste eeuw, het speelse van ‘Crocodile tears’ komt dicht bij The Beatles en het schijnbaar simplistische pianospel in ‘Without you’ kon zomaar op ‘Imagine’ staan.
En dan de hamvraag: wat geeft Tobias Jesso Jr. nu net dat tikkeltje extra? Hij heeft op deze plaat met succes een samenhangend geheel gecreëerd zonder eentonigheid ook maar één keer de kop op te laten steken. Bovendien heeft zijn stem een intrigerende meeslependheid waardoor ‘s mans veelal liefdesgerelateerde zielenroerselen, in plaats van afstandelijke vertelsels, aanvoelen als intense en aangrijpende mededelingen van een goede vriend.
De Canadees is er dus niet enkel in geslaagd om ‘Goon’ te laten binnensijpelen in onze ziel, het album heeft zich inmiddels schaamteloos gemanifesteerd in onze natuurlijke habitat en creëert er een soort innemende sfeer die iedereen zou moeten ervaren. Wanneer ‘Tell the truth’ langzaamaan uitdooft, worden wij getroffen door een leegte die wij ook ervoeren bij ‘re:stacks’, het sluitstuk van Bon Iver’s wondermooie debuut ‘For Emma, forever ago’ toen dat eerst door onze luidsprekers galmde. Ofte: ‘Goon’ is de kroniek van een aangekondigd meesterwerk dat de verwachtingen meer dan inlost.
Deze bard live zien kan binnenkort in Brussel (13.05, Botanique, info & tickets).
Album verdeeld door Beggars
