Net zoals je honden- en kattenmensen hebt, zijn er ook winter- en zomermensen. Deze recensent is bijvoorbeeld een echte wintermens: niets is leuker dan ingeduffelde mensen die zich door de kou naar de warme gezelligheid van hun thuis haasten. Wanneer de dagen langer en warmer worden, word ik telkens opnieuw overvallen met een gevoel van triestheid, maar tegelijk begin ik ook te spontaan te glimlachen wanneer ik de eerste krokussen boven de aarde zie uitkomen. Een tegenstrijdig gevoel waarbij je afscheid neemt van iets moois, maar het nieuwe ook graag verwelkomt. Welnu, dat proces heeft Ola Fløttum, het enige overblijvende lid van het Noorse The White Birch, perfect in muziek omgezet.

Weemoedig: anders kan je ‘The weight of spring’ niet omschrijven. Het instrumentarium beperkt zich in de meeste nummers tot een piano en wat strijkers. Dit wordt gecombineerd met de zware, trieste stem van Fløttum, die nu en dan bijgestaan wordt door zeemzoete vrouwenvocalen. Het resultaat is een uur durende, langzame wandeling door een winters landschap dat langzaam maar zeker rond je dooit. Doordat alle songs rond hetzelfde thema draaien, lijkt het album vaak op een soundtrack voor een nog niet gemaakte film. Een vergelijking met de muziek die Nick Cave en Warren Ellis schreven voor ‘The road’ en ‘The assassination of Jesse James’ is makkelijk te maken wanneer de pianomelodietjes ondersteund door trage vioolklanken onze oren bereiken.

Tot de hoogtepunten op de plaat behoort ‘Solid dirt’, één van de weinige liedjes die we kennen waarin we een banjo kunnen appreciëren. Ook het wondermooie duet op de titelsong geeft ons telkens koude rillingen en een warm gevoel vanbinnen. Of wat dan gezegd van die prachtige pianonoten tijdens ‘Lay me by the shore’? Al overtreft niets de instrumentale afsluiter ‘Spring’, een geweldig intense instrumentale climax waarin de post-rock roots van The White Birch duidelijk te horen zijn.

Tijdens hun hoogdagen werd de groep het Noorse Sigur Rós genoemd. Die vergelijking gaat hier helemaal niet meer op. ‘The weight of spring’ is een heel eenvoudig, akoestisch geheel geworden dat heel weinig met het vroegere werk te maken heeft. Wat ons betreft had het gerust onder Fløttums eigen naam uitgebracht mogen worden, maar dat zal ongetwijfeld niet gebeurd zijn omwille van commerciële redenen. Dit doet natuurlijk helemaal geen afbreuk aan de kwaliteit van dit album, want dat staat er even stevig als een grote berk die met zijn diepe wortels een koude winter tracht door te komen. Om wanneer de tijd daar rijp voor is opnieuw te gaan bloeien.

The White Birch heeft voorlopig geen concerten gepland. Blijf ervan op de hoogte via hun Facebookpagina.

Album verdeeld doorV2