Op 19-jarige leeftijd begon Abel Tesfaye anoniem zijn muziek te delen. Twee jaar later volgde zijn eerste mixtape als The Weeknd. Ten tijde van ‘House of balloons’ wist niemand wie The Weeknd was, hoe hij eruit zag, of het nu een band of één persoon was. Die eerste mixtapes vormden uiteindelijk ‘Trilogy’. Het was een verzameling donkere en bedwelmende R&B over een nachtelijke levensstijl die grauw zijn tol eist. Een bekend gezicht, talloze hits, awards, streaming records, en 16 jaar later werkt Tesfaye met glans zijn tweede trilogie af met één langgerekte afscheidsbrief aan het personage van The Weeknd.

In een interview liet de Canadees optekenen dat ‘Hurry up tomorrow’ wel eens het laatste album onder zijn huidige artiestennaam zou kunnen zijn. Daar heeft het ook alle schijn van. De laatste noten van ‘Hurry up tomorrow’ die naadloos aansluiten op ‘High for this’, de start van ‘Trilogy’. De cirkel is rond. The Weeknd heeft zijn pen vast om een streep onder de naam The Weeknd – en misschien ook onder de connotaties van de problematische levensstijl die daarbij hoort – te trekken. Maar voor hij die pen terug van het papier haalt, moet er hem nog een berg van het hart.

“All I have is my legacy” zijn de eerste woorden op groovy opener ‘Wake me up’. Het is duidelijk waar The Weeknd zijn gedachten zitten. Hij denkt na over het einde, letterlijk en figuurlijk, terwijl hij vanaf het begin de adem afsnijdt. Het gaat gezwind richting het zweterige ‘São Paulo’, dat ons deed twijfelen als single, maar op het album plots een goed nummer blijkt te zijn. Tesfaye draait snel warm, wat nodig is want ‘Hurry up tomorrow’ loopt overtuigend richting het anderhalf uur. Een teken dat dit een uitgebreid afscheid moest worden, of toch een geslepen zet in de wereld van streamingcijfers die moeten optellen? Van de man die een exclusieve videoclip voor Apple hun VR-bril uitbracht durven we wel enige commerciële flair vermoeden. Al kent zijn zesde studioalbum bitter weinig laagtes die dat vermoeden bevestigen.

Laagtes zijn er wel voor The Weeknd zijn gemoedstoestand, en legio. Waar ‘Dawn FM’ nog enigszins luchtig over het hiernamaals fantaseerde, zijn de franjes hier weggevallen. “But I’m not scared, fuck it, overdose” biecht The Weeknd op tijdens ‘Enjoy the show’, ondersteund door een emotionele Future. Het einde van The Weeknd is er geen vrolijk. Gedaan met “Goin’ on tour is my vacation” ten tijde van ‘Afters hours’. Vandaag klinkt het “Every time I hit the road, it takes a little piece of me / Kills me slowly” op het dramatische ‘Cry for me’. De kost van het touren komt meermaals aan bod, met een hoop verdovende middelen erbij. Ook liefdesperikelen en vooral hartzeer zijn terug van de partij: zelfs opnieuw verliefd worden is niet gemakkelijk, leren we op ‘Open hearts’. Al is er toch plek voor één rondje pure opschepperij met Playboi Carti op ‘Timeless’.

Op productieniveau valt er ook weinig af te dingen aan ‘Hurry up tomorrow’. Er is van alles te ontdekken, zoals de samples van Michael Jackson en Scarface tijdens ‘Wake me up’. Voor features rekende The Weeknd onder meer op oude getrouwen Future en Lana Del Rey. Al is het vooral Travis Scott die ons terug op scherp zet tijdens ‘Reflections laughing’. ‘Dawn FM’ komt bij momenten terug bij spelachtige overgangen als ‘Until we’re skin and bones’ en we pikken ook de referenties op naar vorig werk tijdens ‘Take me back to LA’.

‘Hurry up tomorrow’ bouwt gestaag op naar zijn finale. Ergens in het midden verslapt de aandacht wel eens. Nummers als ‘Niagara falls’ en ‘The abyss’ zijn echter te interessant om te suggereren dat de tracklist wat opkuiswerk nodig had. Enkel het net te vrolijke ‘Give me mercy’ laat een slappe indruk na, evenals het repetitieve ‘Drive’. Daarna zet Tesfaye de laatste rechte lijn in en gooit hij alles op tafel. Tijdens ‘Red terror’ vertelt hij vanuit het standpunt van zijn moeder over haar vlucht uit Ethiopië. Op afsluiter ‘Hurry up tomorrow’ tuurt hij in de emotionele krater die de afwezigheid van zijn vader geslagen heeft: “They took a piece of me / And I’ve been tryin’ to fill that void that my father left / So no one else abandons me, I’m sorry”. Het is de gedroomde afsluiter, theatraal en oprecht, waarin The Weeknd een laatste keer opdraaft en eindelijk zijn diepste wens uitspreekt: als alles voorbij is, hoopt hij toch de hemel te zien.

Ondanks de openheid, is Tesfaye erin geslaagd om The Weeknd zijn mysterieuze flair uit de eerste ‘Trilogy’ dagen te laten behouden. Tijdens ‘Enjoy the show’ heeft hij het over willen stoppen op een hoogtepunt, en dat lijkt gelukt. ‘Hurry up tomorrow’ weet te boeien, te verrassen, te emotioneren, en af te sluiten. Een album waar The Weeknd in een diepe put zit maar Tesfaye op ijle hoogte. Een album om The Weeknd mee af te sluiten, en misschien Tesfaye’s geweten mee op te ruimen. ‘Hurry up tomorrow’ droomt groots en weet die ook waar te maken. Eindes zijn zo slecht nog niet.