Wie heeft er ooit al eens een situatie meegemaakt waarin je niet echt in het moment bent? Je ene hersenhelft coördineert fysiologische bewegingen en geautomatiseerde handelingen, je andere hersenhelft is omgeven door de waas van het gemijmer en gepieker van je onderbewustzijn. Stel je voor dat je dan een album opneemt. Dat is zo ongeveer het kader rond het nieuwste album van The Weather Station, de Canadese folkband rond frontvrouw Tamara Lindeman. Zij is zo bezorgd om onze planeet dat ze bij het inzingen van de teksten steeds in die gedachten zit verzeild. Na het doorlezen van het IPCC rapport in 2019 met de klimaatgevolgen voor onze aarde, was ze er emotioneel zo van aangedaan dat het de inspiratie werd voor haar vierde album ‘Ignorance’.

Op ‘Ignorance’ klinkt The Weather Station geheel anders dan voorheen. Wanneer Lindeman ervoor kiest om haar nummers van achter haar keyboard te schrijven, krijgen die een meer ritmische voorspelbaarheid, waarop de indiezangeres haar vocale kunstjes kan botvieren en improviserende jazzelementen toehappen. ‘Robber’ staat door zijn opbouw alvast hoog op ons lijstje met de beste intro’s van dit jaar. Het drumwerk van Philippe Melanson klinkt gereserveerd, maar biedt samen met de meegaande baslijnen van Ben Whiteley het gefundeerde platform waarover een eigenwijze saxofoon en verfijnd strijkwerk hun improvisatiespel kunnen uitsmijten. ‘Atlantic’ volgt hetzelfde muzikale recept. Met de meest broze en verwarde stem stelt Lindeman persoonlijke vragen die over relatieperikelen lijken te gaan, volgens Lindeman zingt ze over de planeet.

Op ‘Ignorance’ drijft The Weather Station verder weg van folk en gekende singer-songwriting. ’Parking lot’ heeft door de combo van piano, drums en karakteristieke baslijnen veel weg van the War On Drugs en Future Islands. De teksten drukken veel droefheid uit, ondanks de eerder optimistische noten. Die droefheid levert naast een ontwrichte droomsfeer, ook mooie dingen op. Zo sluit ‘Subdivisions’ het album af met een zeemzoete ingetogen pianoballade.

Ze zijn met veel: strijkers, drummers, blazers, een piano en dwarsfluit zetten meermaals hun voet over de dorpel. ‘Tried to tell you’ flirt met platte popmuziek. Gelukkig zorgen de opbouw met onconventionele structuren en samenspel van alle instrumenten ervoor dat de nummers niet betekenisloos op de radio kunnen voorbijsnellen. Helaas lukt het niet altijd die nodige laag van complexiteit te bereiken. Veel nummers hebben steeds dat voortdravende ritme, waardoor de urgentie van het klimaatprobleem naar voor komt. Op ‘Separated’ gaat dat ritme zorgen voor afvlakking. Wie het geduld kan opbrengen, wordt wel beloond met een heerlijk strijkerssamenspel dat net niet uitmondt in een complete chaos. Ook ’Wear’ en ‘Heart’ kunnen niet meteen bekoren. Hoewel ze lyrisch erg diepgaand zijn, raken ze muzikaal nooit de hoogte. We blijven wachten op een soort aftrap, maar de wedstrijd is al snel afgelast.

‘Ignorance’ markeert een trieste maar dappere episode in de verhaallijn van The Weather Station. We kunnen een zekere appreciatie opbrengen voor het experimenteren met het tot stand komen van de nummers, maar we missen dat snuifje chilipoeder dat we wel in eerder werk hoorden. Lindeman zat niet in de opnamestudio tijdens het zingen, maar ver weg in haar hoofd, waardoor wij ook snel in het album gingen verdwalen.