Waar is de tijd dat de walkman nog het apparaat bij uitstek was om je lievelingsliedjes mee te beluisteren? Ondergetekende herinnert zich nog goed dat hij zaterdagen kon vullen met het opnemen van zijn favoriete muziek. Klaar staan om op het juiste moment het record-knopje in te duwen zodat de cassette 45 minuten kon vullen nam toch wel een volledige namiddag in beslag. ’s Avonds ging dat cassetje steevast in voorgenoemde luistermachine om vanaf dat punt versleten gedraaid te worden. Tijden zijn dan misschien veranderd, een plaatje als ‘Heaven’ mag gerust met hetzelfde lot bezegeld zijn.
Na het succesvolle ‘Lisbon’ komt The Walkmen namelijk met de volgende cd aanzetten. Het resultaat mag er zeker zijn. ‘Heaven’ voelt warm en afgewerkt aan. Dit is vooral te danken aan producer Phil Ek, bekend van eerdere samenwerkingen met The Shins, Fleet Foxes en Band of Horses. Nooit eerder klonk The Walkmen zo zuiver en vol positieve kalmte. Het symboliseert de levensfase waarin de groep zich op dit moment bevindt. Het artwork doordrenkt met een 50’s sausje waarop de leden van de groep afgebeeld staan met vrouw en kinderen verraadt dat de jongens intussen volwassen zijn geworden. Melancholisch als het moge zijn, het geeft een authentiek gevoel nog voor we de eerste minuten in de oren hebben gekregen. De maturiteit weerspiegelt zich onmiddellijk wanneer we aan onze muzikale rit beginnen.
‘We Can’t be Beat’ drijft door op een achtergrondkoortje tot we stampvoetend in het album worden geleid. Let vooral op de harmonie die speelt tussen de frontman en zijn backing vocals. ‘Heartbreaker’, een steengoede surfrocker om heel de dag fluitend mee door te komen, scheurt de braafheid van de eerste twee nummers volledig open. Op het eerste gehoor kan het allemaal niet zo vernieuwend klinken. Laat die vermeende simpliciteit je echter niet op het verkeerde been zetten. Een nummer als ‘Line by Line’ benadert bijna perfectie binnen het popgenre. Het instrumentale imponeert door zijn ingetogenheid met als contrast Hamilton Leithausers stem. Een lichte galm in de sound valt meteen op en geeft het nodige cachet. Sober kan zo mooi zijn.
‘The Love You Love’ zet de vlam nog eens in de pijp. Eén van de stevigere nummers laat je al vanaf de eerste luisterbeurt meeneuriën. “Baby it’s the love you love, not me” zingt Hamilton Leithauser vol geloof, en wij geloven. Het laatste echte hoogtepunt volgt tot slot met de titelsong. Het nummer raast door de huiskamer om ons meer dan voldaan achter te laten.
‘Heaven’ is de beste plaat die The Walkmen tot nog toe heeft uitgebracht. Het is een popplaat geworden die deze zomer nog vaak de revue zal passeren. Het digitale tijdperk mag de tijden van weleer hebben gewist, het blijft aan ons om te beslissen hoe vluchtig we er mee omgaan.
Album verdeeld door V2