The Twang was in 2007 wat Palma Violets nu zijn: de chouchou van NME die op basis van een paar aardige nummers de hemel werd ingeprezen. De band kon echter niet bevestigen met haar debuutalbum ‘Love It When I Feel Like This’, dat nochtans wel commercieel succes kende en zelfs piekte tot een derde plek in de Britse charts. Opvolger ‘Jewellery Quartet’ werd al helemaal door de pers uitgespuugd en ook de fans van de eerste langspeler leken afgehaakt te hebben. Bovendien moest de band haar drummer ontslaan wegens het stelen van studiomateriaal. Dit jaar keert de groep uit Birmingham stilletjes terug met de plaat ’10:20’.
Die begint alvast prettig met ‘Mainline’, een song die ons de beste kant van de Britten laat zien: luchtige alternatieve rock met een ooh hier en een aah daar die ons doet denken aan The Pigeon Detectives, ook zo’n band die ooit betere jaren kende. De single ‘We’re a Crowd’ mag er ook zeker zijn met zijn catchy hook, al lijkt hij wel gemaakt voor de grote stadions die de groep hoogst waarschijnlijk alleen langs de buitenkant gaat zien.
Het probleem van The Twang is dat ze geen memorabele songs hebben. De cd stoort niet als je hem beluistert, maar hij kan evenmin de aandacht houden. We kunnen over alle nummers wel schrijven dat ze leuk zijn, maar daar blijft het dan ook bij. Veel originele ideeën heeft de groep zeker niet – hebben ze ook nooit gehad – en ontroeren doen ze evenmin, tenzij misschien het ruigere ‘Guapa’ dat toch een beetje uit de band springt. Alle nummers klinken na verschillende luisterbeurten nog steeds inwisselbaar.
The Twangs ’10:20’ emotioneert niet, irriteert niet, amuseert soms en verveelt af en toe. Geslaagd, met de hakken over de sloot.
Album verdeeld door V2