The Subways is een rockband afkomstig uit Engeland en bestaat uit bassiste/zangeres Charlotte, zanger/gitarist Billy en drummer Josh. Billy en Josh zijn broers, echter op basis van hun respectievelijke achternamen Lunn en Morgan zou je dat niet zeggen. Samen met de vrouwelijke eyecandy van de band maken de mannen de meest voorspelbare dertien-in-een-dozijn muziek die je je kunt voorstellen. Maar ook al is er onder de twaalf nummers op ‘The Subways’ geen enkel origineel idee te bespeuren, is de kans dat je het met deze mate van toewijding en kwaliteit al hebt gehoord niet heel erg groot. Het zit simpelweg allemaal goed in elkaar.
Zanger Billy Lush lijkt qua stem de ene keer op de Engelse variant van Chris Carrabba (Dashboard Confessional), de andere keer is Keith Murray van We Are Scientists de template. Zijn gitaarspel is de Alabastine vulmiddel waarmee alle ruimte onder, over en tussen de vocalen wordt dicht geplamuurd. Meer dan drie akkoorden zijn niet te ontwaren op het album en ook het tempo waarmee gespeeld wordt is in enkelvoud te beschrijven: hoog. Tussendoor doet ook de dame van het gezelschap haar best om te zingen en laten we het er op houden dat dit de ene keer wat beter gaat dan de andere keer. Ook het spel van de ritmesectie hoort thuis in het bakje met het label “meh” op de voorzijde: nergens spannend noch inventief, wel doeltreffend. En mocht er tussen het geschreeuw en de gitaren nog een kiertje te ontwaren zijn, dan smeren bas en drums deze alsnog potdicht.
Ondanks al het gepalaver over het gebrek aan originaliteit blijft ‘The Subways’ als geheel echter wel overeind. De korte speelduur van krap 33 minuten zal daar zeker mee te maken hebben, want tegen de tijd dat je het echt zat bent, zit het er alweer op. Opvallend genoeg bestaat daarna wel de neiging om de play-knop opnieuw in te drukken voor nog een rondje, want ondanks de mislukte experimenten (zoals de “rap” op ‘Black letter’ en het Nick Olivieri-geschreeuw op ‘Twisted game’) staan er aan het einde van de speelbeurt toch meer streepjes in de plus- dan in de min-kolom. Het ultra-catchy ‘Dirty muddy paws’ is het prijsbeest, maar ook andere songs zoals ‘My heart is pumping to a brand new beat’, ‘I’m in love and it’s burning my soul’ en ‘Taking all the blame’ zijn, ondanks de invloeden-op-de-mouw, gewoon goed. Zelfs het gekerm van de zangeres op het laatstgenoemde nummer kan daar geen verandering in brengen.
The Subways live zien kan binnenkort in Brussel (Botanique, 11.05, info & tickets) en Amsterdam (Tolhuistuin, 14.05, info & tickets).
Album verdeeld door Ferry House Records
